tamil - seru kathai - kaalam karainthalum
"அன்புள்ள அப்பா" என்று ராகமாய் இழுத்தபடி உள்ளிருந்து மெதுவாய் ஓடி வந்து அருகில் அமர்ந்த அன்பு மகள் சுசியை பார்த்து புன்னகைத்தார் சந்திரசேகர்."என்னடா? இன்னைக்கு ஆட்டமும் பாட்டமுமா ரொம்ப குஷியா இருக்க போல?" என்றபடி கையிலிருந்த பேப்பரை மூடி டீப்பாய் மீது வைத்து விட்டு பதிலுக்காக அவள் முகம் பார்த்தார்."உங்கள் காதல் கதையை கேட்டால் தப்பா?" என்று அவள் மறுபடியும் பாடினாள்.ஹ்ம்ம்ம் என்ற ஒரு பெருமூச்சோடு புன்னகையை மட்டுமே அவர் பதிலாய் தந்து விட்டு எழ முயல அவள் கையைப் பற்றி"ப்ளீஸ் டாடி! இன்னைக்கு சொல்லியே ஆகணும். எத்தனை நாளா கேட்டுட்டே இருக்கேன்? நீங்க மம்மிய லவ் பண்ணிதான கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டீங்க?""இல்லைடா""இப்போ சொல்ல போறீங்களா இல்லையா? அப்போ நானும் நீங்களும் அப்பா பொண்ணு இல்ல ரொம்ப க்ளோஸ் ப்ரெண்ட்ஸ்னு சொன்னதெல்லாம் பொய்தான?" என்று அவள் சிணுங்கவும் அவர் செய்வதறியாது திகைத்தார்."சரி உனக்கு சொல்றேன். ஆனா சாப்பிட்டதுக்கு அப்புறம்தான்" என்று அவர்போட்ட கண்டிஷனுக்கு ஒத்துக் கொண்டு ஆர்வத்தில் வேக வேகமாய் சாப்பிட்டு முடித்தாள்."சொல்லுங்க அம்மாவ எப்படி லவ் பண்ணினிங்க?" என்று அவள் ஆர்வத்துடன் கேட்க"ஹ்ம்ம்ம்.... உங்க அம்மாவ நான் பாக்கறதுக்கு முன்னாடியே எங்கம்மா பாத்து நிச்சயம் பண்ணிட்டாங்க போதுமா?""பொய் சொல்றீங்க டாடி. நான் உங்க பழைய டைரில நீங்க எழுதி வச்ச சிலகவிதைகள பாத்தேன். அதனாலதான் அப்போ இருந்து கேட்டுட்டே இருக்கேன். நீங்க சொல்லவே மாட்டென்றீங்க""நான் காதலிச்சது உண்மைதான். ஆனா அது உன் அம்மாவ இல்ல" என்று அவர் விட்டத்தை வெறித்தபடி கூற அதிர்ச்சியில் வாய் பிளந்தாள்."என் அக்கா பொண்ண எனக்குதான் சின்ன வயசுல இருந்து சொல்லி சொல்லி வளர்த்தாங்க. நான் படிப்பு முடிச்சிட்டு வேலை தேடிட்டு இருந்த சமயம். கவர்மெண்ட் வேலைல இருக்கற மாப்பிள்ளை வந்துச்சுன்னு எங்க மாமா அவருக்கு பேசி முடிச்சிட்டார்" என்று அவர் எவ்வித உணர்ச்சியுமின்றி கூற ஆச்சர்யத்தில் விழிகள் இரித்து இமைக்காமல் தந்தையையே பார்த்தாள். சில நொடிகள் கழித்து"நீங்க போய் எதும் கேக்கலையா?" என்றாள்."அப்போ எனக்கு வேலை இல்ல. எந்த முகத்த வச்சுக்கிட்டு மாமாகிட்ட போய் கேப்பேன்? அப்போ எனக்கு உலகமே வெறுத்து போச்சு. பேசாம அவளகூட்டிட்டு போய்டலாமானு கூட நினைச்சேன். ஆனா அவ என்ன நினைக்கறான்னு எனக்கு தெரியவே இல்ல. கேட்டு அவ முடியாதுனு சொல்லிட்டா அது இன்னும் எனக்கு நரகம். அதான் கேக்காமலே விட்டுட்டேன். கல்யாணத்துக்கு போய் தாய் மாமா செய்ய வேண்டிய சடங்கு செஞ்சுட்டு வந்துட்டேன். அவளுக்கு சடங்கு செய்யும்போது நெத்தில சந்தனம் வச்சப்ப அவ கண்ணு கலங்குச்சு. இன்னைக்கு வரைக்கும் ஏன்னு தெரியல" என்றவரது கண்கள் கலங்க அதற்கு மேல்பேச முடியாமல் முகத்தை வேறுபுறம் திருப்பினார்.அவர் கண்கள் கலங்குவதை பொறுத்துக் கொள்ள முடியாமல்"பணத்துக்காக உங்களை விட்டு போனவங்களுக்காக நீங்க ஏன் டாடிகவலைப்படணும்? கம் ஆன். சியர் அப்" என்றவள் அவளது அன்றைய காலேஜ் கதைகள் பேசி அவரது கவனத்தை திருப்ப முயன்றாள். அவர் ஓரளவு இயல்பு நிலைக்கு திரும்பியதும் தூங்கச் சென்றாள்.ஆனால் சந்திரசேகரின் மனம் பழைய நினைவுகளையே அசை போட்டுகொண்டிருந்தது. அக்கா பெண்ணின் திருமணத்திற்கு பிறகு வேலை கிடைத்ததும், அவரது தாயார் வற்புறுத்தி திருமணம் செய்து வைத்ததும், மனைவியுடன் டெல்லி வந்து செட்டில் ஆனதும், தாயாரின் மரணத்திற்கு மட்டுமே சொந்த ஊருக்கு சென்று வந்ததையும், பின்பு சுசி பிறந்து அவள் இரண்டு வயது குழந்தையாய் இருக்கும்போது மனைவியையும் விபத்தில் பறி கொடுத்ததும், மகளையே தனது உலகமாக்கி கொண்டதையும் எண்ணியபடியே தூங்கி போனார்.சுசியோ இரவு முழுதும் அப்பா சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப நினைத்துகொண்டிருந்தாள். அப்பாவுக்குள்ள இப்படி ஒரு சோகமா? என்றெண்ணிவருந்தியவளது மனது தானாய் அந்த பெண்ணின் மீது வெறுப்பை உமிழஆரம்பித்தது. ச்சே! கேவலம் வேலை இல்லாததை காரணம் காட்டி அப்பாவின் காதலை குழி தோண்டி புதைத்த பெண்ணை என்னவென்று சொல்வது?எப்படியாவது அவங்களை பாக்கணும். பாத்து இன்னைக்கு பாருங்க எங்க அப்பா எவ்ளோ ஒரு நல்ல நிலைமைல இருக்காருன்னு சொல்லணும் என்று எண்ணிக் கொண்டாள்.அவளது வேண்டுகோள் கடவுளின் காதுகளை எட்டியதோ என்னவோ அடுத்த நாள் அவளது அத்தைப் பெண் திருமண அழைப்பிதழ் வந்தது. அண்ணாவும் மருமகளும் இம்முறையாவது கண்டிப்பாக வர வேண்டும் என்ற ஒரு பெரிய வேண்டுகோளுடன் வந்திருந்த அழைப்பிதழை எடுத்துக் கொண்டு சந்திரசேகரிடம் ஓடினாள்."டாடி நான் ஒண்ணு கேப்பேன். கண்டிப்ப செய்யணும். மாட்டேனு சொல்ல கூடாது" என்று கைகளை பின்னால் கட்டியபடி கெஞ்சலாய் கேட்கும் மகளை பார்த்து புன்னகைத்த சந்திரசேகர் என்ன என்பது போல தலையசைத்தார்."ப்ராமிஸ் சொல்லுங்க. ப்ளீஸ் டாடி" அவள் கெஞ்சவும் சிரித்தபடி ப்ராமிஸ் என்றார். அவரிடம் அழைப்பிதழை நீட்டியவள்"இந்த கல்யாணத்துக்கு நாம போறோம்" என்றாள். வேண்டாம் என்று அவர் மறுக்கவும் பிடிவாதம் பிடித்து, மிகவும் கெஞ்சி எப்படியோ சம்மதிக்க வைத்தாள்.கல்யாணத்திற்கு போக எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்தவள் அந்த நாளுக்காய் ஆவலாய் காத்திருந்தாள். அந்த பெண்ணை பார்த்து அவர் முன் பாருங்க நாங்கள் எப்படி நல்ல நிலமையில் இருக்கிறோமென்று காட்ட வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டாள். அதற்காகதானே இத்தனை அடம் பிடித்து சம்மதம் வாங்கினாள்.அங்கு சென்றதும் அவளது சின்ன அத்தை பெண் இவளுடன் நன்றாக ஒட்டிக் கொள்ள திருமணத்தன்று அவளுடனே சுற்றிக் கொண்டிருந்தாள். அவளிடம் கேட்டு அப்பாவின் அந்த அக்கா பெண் யாரென்று தெரிந்து கொண்டாள். அவர் யாருடனோ அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்த போது அவர்கள் முன்பு வேண்டுமென்றே அதற்கும் இதற்குமாய் நடந்தாள். அப்போது அந்த பெண்ணிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த இவளது அத்தை இவளை கூப்பிட்டு அறிமுகப்படுத்த சுசியின் இதயம் வேகமாய் துடித்தது. இந்த தருணத்திற்காகதானே இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு இங்கு வந்ததே. மனப்பாடம் செய்து வைத்த டயலாக்குகளை எல்லாம் வேக வேகமாய் மனதுக்குள் ஓட்டி பார்த்துக் கொண்டாள்.அவரோ சுசியை அருகில் அமர வைத்துக் கொண்டு கைகளை விடாமல் அவள் முகத்தையே இரு நொடிகள் பார்த்தார். அப்போது அவர் முகத்தில் சொல்ல முடியாத ஆர்வம் தென்பட சுசி புரியாமல் குழம்பினாள்."எப்படிம்மா இருக்க? என்ன படிக்கிற?" என்று அவர் கேட்கும்போது குரல் பிசிறியது அவளுக்கு தெளிவாக தெரிந்தது."நல்லா இருக்கேன் ஆன்டி. பி.இ ஃபைனல் இயர் படிச்சிட்டு இருக்கேன்" என்று அவள் சொன்னதும்"ஆன்டியெல்லாம் சொல்லாத. அம்மானு சொல்லு" என்று அவர் சொல்லும்போது கீழுதடு துடித்தது. பற்களால் கடித்து அடக்கியவர் எங்கோ பார்த்தபடி"அப்பா எப்படி இருக்கார்?" என்றார்."அவருக்கென்ன? ராஜா மாதிரி இருக்கார்" என்று அவள் முடிப்பதற்குள் அவளது அத்தை பெண் அப்பா கூப்பிடுவதாய் சொல்லி அவளை கூப்பிட "இருங்க வரேன்" என்று எழுந்தாள். சரியென்று அவர் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தபோது அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து நின்றாள்.அவர் விழிகளில் நிரம்பியிருந்த கண்ணீர்..... அன்று தந்தையின் கண்களில் கண்ட அதே கண்ணீர்......
tamil - maveeran
மாற்றான் குண்டுகள் - உன் மர்பைத் துளைத்தனவோ!
மாமனிதன் உன்னை மண்ணில் சாய்த்தனவோ!
சிதறிய தேங்காய் போல் சில்லாகிப் போனாயோ!
அன்றி நரிகள் கையில் சிக்காது நஞ்சை நீ மென்றாயோ!
சூரியக் கதிர் சமர்தனிலே சூரியன் நீ அணைந்தாயே!
ஈன்றெடுத்த மண்தனிலே இரத்த விதை விதைத்தாயே!
மாவீரர் சமாதியிலே மறவனாய் மலர்ந்தாயே வெளிநாட்டுத் தமிழருக்கும் வெகுட்சி வரச் செய்தாயே!
வெங்கதிர்ச் செல்வன் படைதனிலே வேங்கையாய் பாய்ந்தவனே வேட்டை ஆட வந்தவரை வெட்டிப் புதைத்தவனே ஊர் உறவு வாழ்வதற்காய்
உறங்காமல் உழைத்தவனே!
உறங்காமல் உழைத்ததினால் - இன்று உறக்கத்தில் போனாயோ!
தானைத் தலைவன் ஆணைப்படி அணி வகுத்த புலிகளைப் பார் படையெடுத்த பகைவர் கொடி பாதியிலே எரிந்ததைப் பார் முப்படை மூடரெல்லாம் முல்லையிலே முறிந்ததைப் பார் கூவி வந்த கூட்ட மின்று குரலிழந்து போனதைப் பார் மண்ணோடு நீ கலந்து மலராகிச் சிரிக்கின்றாய் விண்ணோக்கி நான் பார்த்தால் விண் மீனாய் ஒளிர்கின்றாய் வாள் ஏந்தும் வீரருக்கு வேராக நிற்கின்றாய் விடிவு தேடும் மக்களுக்கு விடிவெள்ளி நீ தானே.
மாமனிதன் உன்னை மண்ணில் சாய்த்தனவோ!
சிதறிய தேங்காய் போல் சில்லாகிப் போனாயோ!
அன்றி நரிகள் கையில் சிக்காது நஞ்சை நீ மென்றாயோ!
சூரியக் கதிர் சமர்தனிலே சூரியன் நீ அணைந்தாயே!
ஈன்றெடுத்த மண்தனிலே இரத்த விதை விதைத்தாயே!
மாவீரர் சமாதியிலே மறவனாய் மலர்ந்தாயே வெளிநாட்டுத் தமிழருக்கும் வெகுட்சி வரச் செய்தாயே!
வெங்கதிர்ச் செல்வன் படைதனிலே வேங்கையாய் பாய்ந்தவனே வேட்டை ஆட வந்தவரை வெட்டிப் புதைத்தவனே ஊர் உறவு வாழ்வதற்காய்
உறங்காமல் உழைத்தவனே!
உறங்காமல் உழைத்ததினால் - இன்று உறக்கத்தில் போனாயோ!
தானைத் தலைவன் ஆணைப்படி அணி வகுத்த புலிகளைப் பார் படையெடுத்த பகைவர் கொடி பாதியிலே எரிந்ததைப் பார் முப்படை மூடரெல்லாம் முல்லையிலே முறிந்ததைப் பார் கூவி வந்த கூட்ட மின்று குரலிழந்து போனதைப் பார் மண்ணோடு நீ கலந்து மலராகிச் சிரிக்கின்றாய் விண்ணோக்கி நான் பார்த்தால் விண் மீனாய் ஒளிர்கின்றாய் வாள் ஏந்தும் வீரருக்கு வேராக நிற்கின்றாய் விடிவு தேடும் மக்களுக்கு விடிவெள்ளி நீ தானே.
tamil - siru kathai - khalghal
அன்று ஒரு வேலை விசயமாக நான் சென்னை கிளம்பினேன், அதற்காக ரயில் ஏற சென்றேன் . கொல்கத்தா ரயில் சந்திப்பில் அன்று பலத்த கூட்டம் காணப்பட்டது , ஒவ்வொருவரும் தன் இரண்டு கைகளிலும் பெட்டிகளை பிடித்து கொண்டு வேகவேகமாக அந்த நெருக்கடியில் நடந்து சென்றார்கள் .சிலர் தண்ணீர் பிடிப்பதற்காக பிளாஸ்டிக் பாட்டில்களுடன் பைப்பில் முட்டிமோதி கொண்டிருந்தார்கள் . அந்த நெருக்கடியில் ஒரு தமிழ் குரல் ஒலித்தது ." அம்மா யாராவது கொஞ்சம் தருமம் பன்னுகளேன் ,கால் இல்லாத நொண்டிம்மா"நான் அந்த சத்தம் கேட்ட பக்கம் திரும்பி பார்த்தேன் . பல பீடி விளம்பர தாள்கள் ஒட்டிஇருந்த சுவரில் சாயுந்துஇருந்தன். அவனுடைய இரண்டுஊன்று கோலையும் பான் எச்சில் படிந்த சுவரில் சாய்த்து வைத்துஇருந்தான்.அவனுக்கு இரண்டு கால்களும் முட்டிவரை துண்டிக்கபட்டுஇருந்தது . அதில் வெள்ளை துணி சுற்றிருந்தன் ,அந்த துணியை விட்டு ரத்தம் சிறிது வெளியே கசிந்துஇருந்தது . அதை பார்த்த எனக்கு அவ்வளவாக பரிதாபம் ஏற்படவில்லை ,இது போன்று சென்னையில் நிறைய உண்டு ,ஆனால் அதை பற்றி அவர்களிடம் விசாரிப்பதில் எனக்கு ஒருவித ஆர்வம் உண்டு. நான் என்னை அவனிடம் காட்டி கொள்ளவில்லை , என் என்றால்அவன் தமிழன் என்னிடம் உதவி கேட்டால் ? நானே நாய்போல் ஊரூராக சுற்றி சம்பாதிக்க வேண்டும் இதில் நான் எங்கு அவனுக்கு உதவி செய்வது .இதல்லாம் நடக்குரகாரியமா ? இருந்தாலும் அவனை அந்த இடத்தில் விட்டுவர எனக்கு மனமில்லை .அவனிடம் பேச்சு கொடுக்கலாம் என்று வாயை திறந்தேன் ,அப்போது ஹிந்தியில் கண்ணியமான பெண்க்குரல் கேட்டது ரயில் இரண்டு மணிநேரம் தாமதமாம், உடனே ரூமுக்கு போய்விடலாம் என்று யோசித்தேன் ,பிறகு மெல்ல அவனருகே சென்றேன் அவன் என்னை உற்று கவனித்தான் .உன் பேரு என்னவேன்று மட்டும்தான் கேட்டேன் , அதற்கு அவன் ,"அய்யா என்பேரு காசிலிங்கம், எதாவது உதவி பன்னுகய்யா ,இத்தனை நாளாய் இங்க ஒரு தமிழ் ஆளுக்குட வரலைய்யா ,நீங்களாவது எனக்கு எங்க ஊருக்கு போக டிக்கெட் வாங்கிதாங்கய்யா " அவன் பேசிக்கொண்டே இருந்தான் ஆனால் எ பார்வையும் மனதும் அவன் காலை சுற்றி இருக்கும் ஈக்களை போலவே அவன் காலை சுற்றி வந்தன.அவன் எனமுகதின்முன் கை அசைத்துகாட்டி அவன் பக்கம் என் கவனத்தை திருப்பினான் ."உங்களுக்கு எப்டி இந்த்கால் போச்சு " என்று கேட்டேன் .எவ்வளவுதான் கடுபடுதினாலும் என் கண்கள் அவன் கால்களையே நோக்கின ."அய்யா நான் மட்டும் இங்க வரலைய்யா என்னோட என் தம்பியும் வந்தான்"எதற்க்காக இங்க வந்திங்க என்று நான் கேட்பதற்குள் ,"நான் பொறந்ததே வெனய்யா வென ,எல்லாரும் வெளிநாட்டுக்கு பொய் சம்பாதிகுராங்கனு நானும் என் தம்பியும் ஒரு ஏஜென்சி முலமா பணத்த கட்டுனோம் ,அவனும் எங்கள சென்னைக்கு கூட்டிவந்தான் .ஒரு ரயிலுல ஏத்திவிட்டு இதுல போய் கொல்கட்டால ஏறங்குக எங்களுங்க உங்கள சிங்கப்பூருக்கு அனுப்புங்கனு சொன்னான் .அத நம்பி ரயில்ல ஏறுனோம் .இங்க வந்து இறங்கினா ஒருத்தனையும் காணோம் ,அப்படியே பெட்டிபடுக்கயோட வெளியே வந்து நானும் என் தம்பியும் ஒரு ஆட்டோ புடிச்சோம் ,சென்னைல அந்தாளு கொடுத்த விலாசத்த வச்சு அந்த எடத்துக்கு போன அது பொய் விலாசம். வந்த ஆட்டோல திரும்பி ரயிலுக்கு போய்டலாம்னு போனா எங்க பின்னாடியே எமன் பல்ல காட்டிகிட்டு வந்துருக்கான் சாமி ,ஆட்டோ பஸ்ல மோதி என் தம்பி அந்த எடதுலையே இறந்துட்டான்யா ,அப்புறம் பர்தா ஒரு நாத்தம் புடிச்ச ஆசுபுதிரில கால் இல்லாம நான் கிடந்தேன் .என் தம்பி எங்கனு கேட்டேன் அதுக்கு அவங்க சொன்னதும் மொழி தெரியாம புரியலையா ,அப்பதான் என் தலையுல உரைச்சது ,சொந்த ஊர்ல ராஜா மாறி வாழ்றதாவுட்டு காசுக்கு ஆசைப்பட்டு வந்த எனக்கு இதுவும் வேணும் இன்னமும் வேணும் ,அன்னைகிருந்து ஊருக்கு போக காசுஇல்லாம ஒரு வராம பிச்சை எடுத்து காசு சேத்துக்கிட்டு இருக்கன். நீங்கதான் எதாவது உதவி செய்யணும் அய்யா ,எங்க ஊர்ல நாங்க சிங்கபூர்ல இருக்காத நெனச்சிக்கிட்டு இருபாங்க , வாங்க முன்னாடி இப்டி கால் இல்லாம போய் நிக்க வெக்கமா இருக்கு ,ஆனா போகாம இருந்தா இங்க அனாத பொணமா கிடப்பன் சாமி .உங்கள பார்தப்ரம் தன் இப்ப நம்பிக்கைய இருக்கன் ,டிக்கெட் எடுத்துகுடுபிங்கலய்யா"அப்போது மீண்டும் கண்ணியமான பெண் குரல் கேட்டது சென்னை ரயில் இன்னும் சற்று நேரத்தில் புறபடபோவதாக, அதை கேட்டதும் என் மனச்சாட்சி என்னும் அறைலிருந்து சட்டென்று வெளியே குதித்தேன் .என் அப்பா ஆசுபுதிரியில் இருபது ஞாபகம் வந்தது ,அவன் தன் பொருள்களை மூட்டைகட்டும்போது அவனுக்கு தெரியாமல் ரயிலில் ஏறிவிட்டேன் .
tamil - manathodu malai kalam
ஒரு அழகான நாளின் ........
இள மாலை வேளையிலே .......
நீர்த் துளிகள் சிலபுவியை நோக்கிச் சிதறின........
ஒரு வானவில்...............
ஒரு கோப்பை தேநீர்..........
அளவற்ற மகிழ்ச்சி...........
அளவோடு புன்னகை..........
சட்டென்று நொடிப்பொழுதில் உலகம் அழகானது..........
சொற்கள் பற்றவில்லை..........
கற்பனைகள் போதவில்லை...........
வர்ணனைகள் மிச்சமில்லை........
கனவுகளும் மீதமில்லை.......
இரசனைகளால் இப்புவியின் எழிலை அளந்த பொழுது...........
என் உலகில்,இதயம் தன்இரசனை சிறகுகளைகட்டும் போதெல்லாம்.........
கொஞ்சம் தேநீர்........ நிறைய வானம்........
இள மாலை வேளையிலே .......
நீர்த் துளிகள் சிலபுவியை நோக்கிச் சிதறின........
ஒரு வானவில்...............
ஒரு கோப்பை தேநீர்..........
அளவற்ற மகிழ்ச்சி...........
அளவோடு புன்னகை..........
சட்டென்று நொடிப்பொழுதில் உலகம் அழகானது..........
சொற்கள் பற்றவில்லை..........
கற்பனைகள் போதவில்லை...........
வர்ணனைகள் மிச்சமில்லை........
கனவுகளும் மீதமில்லை.......
இரசனைகளால் இப்புவியின் எழிலை அளந்த பொழுது...........
என் உலகில்,இதயம் தன்இரசனை சிறகுகளைகட்டும் போதெல்லாம்.........
கொஞ்சம் தேநீர்........ நிறைய வானம்........
tamil - kovil kadavuluku mattualla ...
தமிழகத்தில் வள்ளுவர், ஔவை, இளங்கோ, கம்பன், பாரதி, பாரதிதாசன் துவங்கி கண்ணதாசன் வரை சிலைகள் அமைக்கபட்டுள்ளன. பிறந்தநாள், நினைவுநாளில் மாலைகள் போடப்படுவதோடு அவர்களுக்கான இடம் முடிந்து போகிறது. இன்னொரு பக்கம் பல தமிழக கோவில்களில் தமிழ்கவிஞர்களுக்கு தனியான சன்னதிகள் காணப்படுகின்றன. கவிஞர்கள் கடவுளுக்கு சமமாக வணங்கப்படுகிறார்கள். இந்த முரண் வியப்பானது.
வெவ்வேறு காரணங்கள் பிரார்த்தனைக்காக கோவிலுக்கு பலரும் சென்று வருவது போல பிரசித்தி பெற்ற தமிழ்கவிஞர்களை அறிந்து கொள்ளவும் அவர்களின் உருவச்சிலைகளை காண்பதற்காகவும் ஒரு தனிப் பயணம் போய் வரலாம்.
சென்னையில் இரண்டு கவிஞர்களுக்கு கோவில்கள் உள்ளன. ஒன்று மயிலாப்பூரில் உள்ள திருவள்ளுவர் திருக்கோவில். திருவள்ளுவர் சமண சமயத்தை சேர்ந்தவர் என்றே கூறப்படுகிறது. ஆனால் குறள் நெறி சமயபேதமின்றி சகலருக்கும் பொருந்தக்கூடியதே.
மயிலாப்பூரில் உள்ள சமஸ்கிருதக் கல்லூரிக்கு கிழக்கு பக்கமாகவும் முண்டக்கண்ணி அம்மன் கோவிலின் மேற்கு பக்கத்திலுமாக உள்ளது இந்த திருவள்ளுவர் கோவில். சிறிய கோவில் . மிக பழமையானது என்கிறார்கள். உள்ளே திருவள்ளுவர் பிறந்த இடம் என்று கம்பிஅழியிடப்பட்ட ஒரு மேடையிருக்கிறது. இந்து சமய அறநிலையத்துறையின் கீழ் உள்ள கோவில் . இங்கே வள்ளுவரின் மனைவி வாசுகியின் சிலையும் காணப்படுகிறது. திருவள்ளுவர் நினைவுநாளான மே - ஜுன் மாதத்தில் உள்ள உத்திரை நட்சத்திரத்தில் இங்கு அன்னதானம் அளிக்கபடுகிறது என்றும் கேள்விபட்டேன்.
வள்ளுவர் யார் என்பது பற்றிய முழுமையான சான்றுகள் இன்றுவரை நமக்கு கிடைக்கவில்லை. இன்று நாம் காணும் வள்ளுவரின் உருச்சித்திரம் கற்பனையாக வரையப்பட்டதே. திருக்குறளுக்கு என்று மட்டுமே தனி நூலகங்கள் இருக்கின்றன. குறள் நெறியில் வாழ்வை முன்னெடுத்து செல்லும் தவச்சாலைகள் கூட உள்ளன.
நான் அறிந்தவரை திருவள்ளுவருக்கு கோவில் இருப்பது சென்னையில் மட்டுமே.
இதுபோலவே பெரிய புராணம் இயற்றிய சேக்கிழாருக்கு சென்னையை அடுத்துள்ள குன்றத்தூரில் தனிக்கோவில் உள்ளது. இந்த கோவிலில் சேக்கிழார் தான் மூலவர். அவரது திருவுருவச்சிலையும், கோவில் சுவர்களில் சோழ அரசன் அநபாய சோழன் கேட்ட கேள்விக்கு சேக்கிழார் திருக்குறளில் இருந்து மேற்கோள் காட்டி சொன்ன பதில்கள் காணப்படுகின்றன.
வடசென்னைப்பகுதியில் உள்ள திருவெற்றியூரில் பட்டினத்தார் அடங்கிய இடம் தனியான சன்னதியாக வழிபடப்பட்டு வருகிறது. அதுபோலவே திருவெற்றியூரில் சூபிக்கவிஞர் குணங்குடி மஸ்தான் சாகிபு நினைவு தர்க்காவும் காணப்படுகிறது.
ஆரல்வாய்மொழி அருகில் உள்ள முப்பந்தலில் ஔவையாருக்கு தனிக்கோவில் உள்ளது. இங்கே ஔவையாரின் உருவச்சிலையை வழிபடுவதோடு ஆடிமாசத்தில் ஔவை நோன்பு என்று திரளாக பெண்கள் நோன்பிருக்கிறார்கள்.
திருப்பாவை பாடிய ஆண்டாளுக்கு ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் பிரம்மாண்டமான கோவிலும் அவள் தோழிகளுடன் உலவிய நந்தவனமும் மடவார்வளாகமும் காணப்படுகிறது
பழனி கோவிலின் பிரகாரத்தில் சித்தர்களில் மிக முக்கியமானவரான போகருக்கு வழிபாடு உள்ளது போகர் தான் சீனாவிற்கு சென்று மருத்துவ முறைகளையும் ரகசியமான போர்கலையையும் கற்பித்தார் என்ற நம்பிக்கை இன்றும் இருந்து வருகிறது.
திருவழுந்தூரில் உள்ள பெருமாள் கோவிலில் கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பனுக்கு தனிசன்னதி காணப்படுகிறது. தன் மனைவியோடு கம்பன் திருவுருவச்சிலை இங்கே காணப்படுகிறது. திருவழுந்தூர் கம்பன் பிறந்த ஊர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
மதுரையை அடுத்த திருவாதவூரில் திருவாசகம் இயற்றிய மாணிக்கவாசகருக்கு வழிபாடும் பூஜைகளும் செய்யப்படுகின்றன .
இது போலவே மதுரை பல்கலைகழகத்திற்கு நேர் எதிரில் உள்ள பெருமாள்மலையில் சீவகசிந்தாமணியை திருத்தக்க தேவர் அரங்கேற்றிய இடம் என்றொரு குகை உள்ளது.இங்கே சமணபடுகைகள் காணப்படுகின்றன. ஒரு காலத்தில் சமண துறவிகள் கற்றுக் கொள்ளும் பாடசாலையாக செயல்பட்டிருக்கிறது என்பதற்கான சான்றுகள் அங்கே காணப்படுகின்றன.
குறிப்பாக கற்றுத்தரும் ஆசிரியருக்கு என்று தனியான கல்லால் ஆன படுக்கையும் மாணவர்களும் ஒன்று சேர்ந்தது போல வரிசையான படுக்கைகளும் காணப்படுகின்றன. குகையின் உள்ளேயே ஒரு நீருற்று காணப்படுகிறது. மிக அழகான சமண திருவுருவங்கள் சிற்பங்களாக செதுக்கபட்டிருக்கின்றன.
திருப்புகழ் பாடிய அருணகிரிநாதருக்கு திருவண்ணாமலை கோவிலில் தனியாக ஒரு சன்னதி காணப்படுகிறது. அதுபோலவே நம்மாழ்வாருக்கு அவர் பிறந்த திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் உள்ள ஆழ்வார்திருநகரி கோவிலில் சன்னதி உள்ளது.
இதுபோல இன்னும் அறிந்தும் மறந்தும் போன நிறைய கவிஞர்களுக்கு ஆலயபிரகாரத்தில் தனியான வழிபாடுகள், சன்னதிகள் இருக்ககூடும். இதில் எத்தனை கவிஞர்கள் கோவில்களுக்கு செல்பவர்களின் கண்ணில் பட்டிருப்பார்கள் என்று தெரியவில்லை. ஒருவேளை கண்ணில்பட்டிருந்தால் கூட கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டு கடந்து போய்விடுவதை தவிர வேறு எதுவும் நடந்திருக்காது.
வளமையான தமிழ்செவ்வியல் கவிதைகளை மறுவாசிப்பிற்கு உட்படுத்த வேண்டிய மிக முக்கியமான காலமிது. நூற்றுக்கணக்கான தனிப்பாடல் திரட்டில் உள்ள பாடல்கள் எவர் கவனத்திற்கும் உள்ளாகாமல் தூசியடைந்து கிடக்கின்றன. சங்க கவிதைகள் துவங்கி தமிழ் காப்பியங்கள் வரை இன்று புதிய பார்வையோடு விளக்கத்தோடு எடுத்து சொல்லப்பட வேண்டிய அவசியம் உள்ளது.
வெவ்வேறு காரணங்கள் பிரார்த்தனைக்காக கோவிலுக்கு பலரும் சென்று வருவது போல பிரசித்தி பெற்ற தமிழ்கவிஞர்களை அறிந்து கொள்ளவும் அவர்களின் உருவச்சிலைகளை காண்பதற்காகவும் ஒரு தனிப் பயணம் போய் வரலாம்.
சென்னையில் இரண்டு கவிஞர்களுக்கு கோவில்கள் உள்ளன. ஒன்று மயிலாப்பூரில் உள்ள திருவள்ளுவர் திருக்கோவில். திருவள்ளுவர் சமண சமயத்தை சேர்ந்தவர் என்றே கூறப்படுகிறது. ஆனால் குறள் நெறி சமயபேதமின்றி சகலருக்கும் பொருந்தக்கூடியதே.
மயிலாப்பூரில் உள்ள சமஸ்கிருதக் கல்லூரிக்கு கிழக்கு பக்கமாகவும் முண்டக்கண்ணி அம்மன் கோவிலின் மேற்கு பக்கத்திலுமாக உள்ளது இந்த திருவள்ளுவர் கோவில். சிறிய கோவில் . மிக பழமையானது என்கிறார்கள். உள்ளே திருவள்ளுவர் பிறந்த இடம் என்று கம்பிஅழியிடப்பட்ட ஒரு மேடையிருக்கிறது. இந்து சமய அறநிலையத்துறையின் கீழ் உள்ள கோவில் . இங்கே வள்ளுவரின் மனைவி வாசுகியின் சிலையும் காணப்படுகிறது. திருவள்ளுவர் நினைவுநாளான மே - ஜுன் மாதத்தில் உள்ள உத்திரை நட்சத்திரத்தில் இங்கு அன்னதானம் அளிக்கபடுகிறது என்றும் கேள்விபட்டேன்.
வள்ளுவர் யார் என்பது பற்றிய முழுமையான சான்றுகள் இன்றுவரை நமக்கு கிடைக்கவில்லை. இன்று நாம் காணும் வள்ளுவரின் உருச்சித்திரம் கற்பனையாக வரையப்பட்டதே. திருக்குறளுக்கு என்று மட்டுமே தனி நூலகங்கள் இருக்கின்றன. குறள் நெறியில் வாழ்வை முன்னெடுத்து செல்லும் தவச்சாலைகள் கூட உள்ளன.
நான் அறிந்தவரை திருவள்ளுவருக்கு கோவில் இருப்பது சென்னையில் மட்டுமே.
இதுபோலவே பெரிய புராணம் இயற்றிய சேக்கிழாருக்கு சென்னையை அடுத்துள்ள குன்றத்தூரில் தனிக்கோவில் உள்ளது. இந்த கோவிலில் சேக்கிழார் தான் மூலவர். அவரது திருவுருவச்சிலையும், கோவில் சுவர்களில் சோழ அரசன் அநபாய சோழன் கேட்ட கேள்விக்கு சேக்கிழார் திருக்குறளில் இருந்து மேற்கோள் காட்டி சொன்ன பதில்கள் காணப்படுகின்றன.
வடசென்னைப்பகுதியில் உள்ள திருவெற்றியூரில் பட்டினத்தார் அடங்கிய இடம் தனியான சன்னதியாக வழிபடப்பட்டு வருகிறது. அதுபோலவே திருவெற்றியூரில் சூபிக்கவிஞர் குணங்குடி மஸ்தான் சாகிபு நினைவு தர்க்காவும் காணப்படுகிறது.
ஆரல்வாய்மொழி அருகில் உள்ள முப்பந்தலில் ஔவையாருக்கு தனிக்கோவில் உள்ளது. இங்கே ஔவையாரின் உருவச்சிலையை வழிபடுவதோடு ஆடிமாசத்தில் ஔவை நோன்பு என்று திரளாக பெண்கள் நோன்பிருக்கிறார்கள்.
திருப்பாவை பாடிய ஆண்டாளுக்கு ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் பிரம்மாண்டமான கோவிலும் அவள் தோழிகளுடன் உலவிய நந்தவனமும் மடவார்வளாகமும் காணப்படுகிறது
பழனி கோவிலின் பிரகாரத்தில் சித்தர்களில் மிக முக்கியமானவரான போகருக்கு வழிபாடு உள்ளது போகர் தான் சீனாவிற்கு சென்று மருத்துவ முறைகளையும் ரகசியமான போர்கலையையும் கற்பித்தார் என்ற நம்பிக்கை இன்றும் இருந்து வருகிறது.
திருவழுந்தூரில் உள்ள பெருமாள் கோவிலில் கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பனுக்கு தனிசன்னதி காணப்படுகிறது. தன் மனைவியோடு கம்பன் திருவுருவச்சிலை இங்கே காணப்படுகிறது. திருவழுந்தூர் கம்பன் பிறந்த ஊர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
மதுரையை அடுத்த திருவாதவூரில் திருவாசகம் இயற்றிய மாணிக்கவாசகருக்கு வழிபாடும் பூஜைகளும் செய்யப்படுகின்றன .
இது போலவே மதுரை பல்கலைகழகத்திற்கு நேர் எதிரில் உள்ள பெருமாள்மலையில் சீவகசிந்தாமணியை திருத்தக்க தேவர் அரங்கேற்றிய இடம் என்றொரு குகை உள்ளது.இங்கே சமணபடுகைகள் காணப்படுகின்றன. ஒரு காலத்தில் சமண துறவிகள் கற்றுக் கொள்ளும் பாடசாலையாக செயல்பட்டிருக்கிறது என்பதற்கான சான்றுகள் அங்கே காணப்படுகின்றன.
குறிப்பாக கற்றுத்தரும் ஆசிரியருக்கு என்று தனியான கல்லால் ஆன படுக்கையும் மாணவர்களும் ஒன்று சேர்ந்தது போல வரிசையான படுக்கைகளும் காணப்படுகின்றன. குகையின் உள்ளேயே ஒரு நீருற்று காணப்படுகிறது. மிக அழகான சமண திருவுருவங்கள் சிற்பங்களாக செதுக்கபட்டிருக்கின்றன.
திருப்புகழ் பாடிய அருணகிரிநாதருக்கு திருவண்ணாமலை கோவிலில் தனியாக ஒரு சன்னதி காணப்படுகிறது. அதுபோலவே நம்மாழ்வாருக்கு அவர் பிறந்த திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் உள்ள ஆழ்வார்திருநகரி கோவிலில் சன்னதி உள்ளது.
இதுபோல இன்னும் அறிந்தும் மறந்தும் போன நிறைய கவிஞர்களுக்கு ஆலயபிரகாரத்தில் தனியான வழிபாடுகள், சன்னதிகள் இருக்ககூடும். இதில் எத்தனை கவிஞர்கள் கோவில்களுக்கு செல்பவர்களின் கண்ணில் பட்டிருப்பார்கள் என்று தெரியவில்லை. ஒருவேளை கண்ணில்பட்டிருந்தால் கூட கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டு கடந்து போய்விடுவதை தவிர வேறு எதுவும் நடந்திருக்காது.
வளமையான தமிழ்செவ்வியல் கவிதைகளை மறுவாசிப்பிற்கு உட்படுத்த வேண்டிய மிக முக்கியமான காலமிது. நூற்றுக்கணக்கான தனிப்பாடல் திரட்டில் உள்ள பாடல்கள் எவர் கவனத்திற்கும் உள்ளாகாமல் தூசியடைந்து கிடக்கின்றன. சங்க கவிதைகள் துவங்கி தமிழ் காப்பியங்கள் வரை இன்று புதிய பார்வையோடு விளக்கத்தோடு எடுத்து சொல்லப்பட வேண்டிய அவசியம் உள்ளது.
tamil - summa oru news
குட்டி கிராமத்தில் ‘சப்தமில்லாமல் சாதனை‘!
நாகப்பட்டினம் அருகே சுனாமி பேரழிவிலிருந்து மெல்ல மெல்ல மீண்டும் வரும் வாணகிரி என்ற சிறிய கடற்கரை கிராமத்தில் பள்ளிப் படிப்பை இடையிலேயே விட்டு விடுபவர்கள் யாரும் இல்லை. குறிப்பாக பெண் குழந்தைகள் யாரும் படிப்பை இடையிலேயே விட்டு விடக்கூடாது என்பதில் அந்த ஊர் பஞ்சாயத்துத் தலைவியின் தீவிர அக்கறையும் அதற்குக் காரணம் என்பது அனைவரையும் ஆச்சரியப்படுத்தும் விஷயம். சுனாமி பேரழிவில் 52 பேரை காவு கொடுத்த சீர்காழி தாலுகாவில் உள்ள வாணகிரி என்ற அந்த கிராமம் அந்த கோரச்சுவடுகளிலிருந்து மெல்ல மெல்ல மீண்டு வருகிறது என்பதை அந்த ஊரில் செயல்படுத்தப்பட்டு வரும் பல்வேறு நலத்திட்டங்களைப் பார்த்தாலேபோதும். சுனாமிக்குப் பிறகு நடந்த தேர்தலில் அந்த ஊருக்கு புதிதாக பெண் பஞ்சாயத்துத் தலைவியைக் கொண்டு வந்திருக்கிறது.
பொதுவாக பஞ்சாயத்துகளில் பெண்கள் தலைவராக வந்தால், அவரது சார்பில் கணவரே மறைமுகமாக ஆதிக்கம் செலுத்துவதைப் பார்க்கிறோம். ஆனால், முதல் முறையாகப் போட்டியிட்டு வாணகிரி பஞ்சாயத்து தலைவியாகி இருக்கிறார் குமாரி (54 வயது). அவரது கணவர் கலியபெருமாள் முன்னாள் பஞ்சாயத்துத் தலைவர். ஆனால், தனக்குக் கிடைக்காத பேரும் புகழும் தனது மனைவியின் செயல்களால் அவருக்குக் கிடைப்பதை பார்வையாளர் போல ஒதுங்கி நின்று புன்முறுவல் பூக்கிறார். நான்கு பெண் குழந்தைக்குத் தாயான குமாரி, வீட்டுப் பொறுப்புகளை பெண் குழந்தைகளிடம் ஒப்படைத்து விட்டு பொதுக் காரியங்களில் யாரையும் எதிர்பாராமல் தானே முன்முனைப்புடன் செயல்படுகிறார். யாரையும் எதிர்பார்க்காமல் மக்களைச் சந்தித்து பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க நினைக்கிறார். மீனவர் குடும்பப் பெண்மணியான அவரது குழந்தைகள் அனைவரும் பிளஸ் டூ படிப்பைத் தாண்டி விட்டனர். ஒரு மகளை எம்.எஸ்சி., எம்.பில். அளவுக்கு படிக்க வைத்திருக்கிறார். தனது குழந்தைகளை படிக்க வைத்தது போல, ஊரில் உள்ளவர்களின் குழந்தைகளும் படிக்க வேண்டும் என்பதில் ஆர்வம் காட்டுகிறார்.
கல்வியும் சுகாதாரமும் மட்டுமே அந்த கிராமத்தை மேம்படுத்துவதற்கு பெரிதும் உதவும் என்பதை உறுதியாக நம்பும் அவர், குறிப்பாக பெண் குழந்தைகள் படிப்பை இடையிலேயே விட்டு விடக்கூடாது என்பதில் கூடுதலாக அக்கறை செலுத்தி வருகிறார். இந்த ஊரில் ஒரு தொடக்கப் பள்ளியும் நடுநிலைப் பள்ளியும் உள்ளது. யாராவது பெண் குழந்தைகள் படிப்பை இடையிலேயே விட்டு விட்டால், அவர்களது பெற்றோர்களுடன் பேசி பிரச்சினையைக் கேட்டறிந்து அந்தக் குழந்தைகளை பள்ளிகளில் கொண்டு சேர்ப்பது அவரது வாடிக்கை. பிரதமரின் சுனாமி நிவாரண நிதியிலிருந்து பள்ளியில் படிக்கும் குழந்தைகளுக்கு மாதத்திற்கு 300 ரூபாய் வீதம் உதவித் தொகை வழங்கப்படுகிறது. இந்த உதவித் தொகையை பெறுவதற்கு இருந்த சிக்கல்களைப் போக்கி, தொடக்கப் பள்ளியில் 68 பெண் குழந்தைகளும் நடுநிலைப் பள்ளியில் 138 பெண் குழந்தைகளும் பெறுவதற்கு உதவியிருக்கிறார் அவர்.
வரும்முன் காப்போம் திட்டத்தின் கீழ் அங்குள்ள பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கு மருத்துவ முகாம்களை நடத்தி இருக்கிறார். தொண்டு நிறுவனங்களின் உதவியுடன் விரும்பும் மாணவிகளுக்கு தையல், எம்பிராய்டரி, பொம்மைகள் செய்தல் போன்ற கைத்தொழில்களைக் கற்றுத்தரவும் அவர் ஏற்பாடு செய்துள்ளார், அரசு அறிமுகப்படுத்தியுள்ள இங்குள்ள நடுநிலைப் பள்ளியில் ஒரு தொண்டு நிறுவனம் கொடுத்த கம்ப்யூட்டர்கள், அந்த பள்ளி மாணவர்களுக்கு நவீனத் தொழில்நுட்பத்தின் புதிய வாசல்களை அறிமுகம் செய்துள்ளன. ஊரில் பள்ளிகளின் செயல்பாடுகளைக் கண்காணித்து வளர்ச்சிப் பணிகளை மேற்கொள்வதற்காக கல்விக்குழுவை சீராக இயங்கச் செய்துள்ளார் குமாரி, இந்தக் குழுவில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பஞ்சாயத்து உறுப்பினர்கள் மட்டுமில்லாமல், மீனவர் பஞ்சாயத்து உறுப்பினர்களையும் இக்குழுவில் அமர்த்தியுள்ளார். இதனால் ஈகோ பிரச்சினைகள் இல்லாமல் பணிகள் நடக்கின்றன. இந்த கிராமத்தில் உள்ள வசதி படைத்தவர்களிடம் புரவலர் திட்டத்தின் கீழ் பள்ளி வளர்ச்சி நிதிக்காக இதுவரை 60 ஆயிரம் ரூபாய் வரை திரட்டியுள்ளார் குமாரி. விளையாட்டு முறையில் மகிழ்ச்சிகரமான கற்பித்தல் முறையை சிறப்பாகச் செயல்படுத்தியதால், மாவட்ட அளவில் இந்த ஊரில் உள்ள பள்ளிக்கு சிறப்புக் கிடைத்திருக்கிறது.
சில ஆண்டுகளுக்கு முன் வருகிற வருமானத்தின் பெரும் பகுதியை கந்துவட்டிக்கே கொடுத்து விட்டு சோகத்தில் ஆழ்ந்து கிடந்தன பல மீனவக் குடும்பங்கள். தொடக்கத்தில் ஊர் பஞ்சாயத்துக்கார்களின் எதிர்ப்பையும் மீறி அந்த ஊரில் அவர் சுய உதவிக்குழுக்களைத் தொடங்கினார். இப்போது அந்த ஊரில் 100-க்கும் மேற்பட்ட சுய உதவிக்குழுக்கள் இயங்கி வருகின்றன. இதனால் பெரும்பாலான குடும்பங்கள் கந்துவட்டி சிக்கலிலிருந்து மீண்டு வந்து விட்டன. இதனால், கடன் சிக்கல்களில் இருந்து மீண்ட குடும்பங்களில் குழந்தைகளின் படிப்புக்கான தடைகளும் குறைந்து விட்டன என்பது குறிப்பிடத்தக்க அம்சம்.
நாகப்பட்டினம் அருகே சுனாமி பேரழிவிலிருந்து மெல்ல மெல்ல மீண்டும் வரும் வாணகிரி என்ற சிறிய கடற்கரை கிராமத்தில் பள்ளிப் படிப்பை இடையிலேயே விட்டு விடுபவர்கள் யாரும் இல்லை. குறிப்பாக பெண் குழந்தைகள் யாரும் படிப்பை இடையிலேயே விட்டு விடக்கூடாது என்பதில் அந்த ஊர் பஞ்சாயத்துத் தலைவியின் தீவிர அக்கறையும் அதற்குக் காரணம் என்பது அனைவரையும் ஆச்சரியப்படுத்தும் விஷயம். சுனாமி பேரழிவில் 52 பேரை காவு கொடுத்த சீர்காழி தாலுகாவில் உள்ள வாணகிரி என்ற அந்த கிராமம் அந்த கோரச்சுவடுகளிலிருந்து மெல்ல மெல்ல மீண்டு வருகிறது என்பதை அந்த ஊரில் செயல்படுத்தப்பட்டு வரும் பல்வேறு நலத்திட்டங்களைப் பார்த்தாலேபோதும். சுனாமிக்குப் பிறகு நடந்த தேர்தலில் அந்த ஊருக்கு புதிதாக பெண் பஞ்சாயத்துத் தலைவியைக் கொண்டு வந்திருக்கிறது.
பொதுவாக பஞ்சாயத்துகளில் பெண்கள் தலைவராக வந்தால், அவரது சார்பில் கணவரே மறைமுகமாக ஆதிக்கம் செலுத்துவதைப் பார்க்கிறோம். ஆனால், முதல் முறையாகப் போட்டியிட்டு வாணகிரி பஞ்சாயத்து தலைவியாகி இருக்கிறார் குமாரி (54 வயது). அவரது கணவர் கலியபெருமாள் முன்னாள் பஞ்சாயத்துத் தலைவர். ஆனால், தனக்குக் கிடைக்காத பேரும் புகழும் தனது மனைவியின் செயல்களால் அவருக்குக் கிடைப்பதை பார்வையாளர் போல ஒதுங்கி நின்று புன்முறுவல் பூக்கிறார். நான்கு பெண் குழந்தைக்குத் தாயான குமாரி, வீட்டுப் பொறுப்புகளை பெண் குழந்தைகளிடம் ஒப்படைத்து விட்டு பொதுக் காரியங்களில் யாரையும் எதிர்பாராமல் தானே முன்முனைப்புடன் செயல்படுகிறார். யாரையும் எதிர்பார்க்காமல் மக்களைச் சந்தித்து பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க நினைக்கிறார். மீனவர் குடும்பப் பெண்மணியான அவரது குழந்தைகள் அனைவரும் பிளஸ் டூ படிப்பைத் தாண்டி விட்டனர். ஒரு மகளை எம்.எஸ்சி., எம்.பில். அளவுக்கு படிக்க வைத்திருக்கிறார். தனது குழந்தைகளை படிக்க வைத்தது போல, ஊரில் உள்ளவர்களின் குழந்தைகளும் படிக்க வேண்டும் என்பதில் ஆர்வம் காட்டுகிறார்.
கல்வியும் சுகாதாரமும் மட்டுமே அந்த கிராமத்தை மேம்படுத்துவதற்கு பெரிதும் உதவும் என்பதை உறுதியாக நம்பும் அவர், குறிப்பாக பெண் குழந்தைகள் படிப்பை இடையிலேயே விட்டு விடக்கூடாது என்பதில் கூடுதலாக அக்கறை செலுத்தி வருகிறார். இந்த ஊரில் ஒரு தொடக்கப் பள்ளியும் நடுநிலைப் பள்ளியும் உள்ளது. யாராவது பெண் குழந்தைகள் படிப்பை இடையிலேயே விட்டு விட்டால், அவர்களது பெற்றோர்களுடன் பேசி பிரச்சினையைக் கேட்டறிந்து அந்தக் குழந்தைகளை பள்ளிகளில் கொண்டு சேர்ப்பது அவரது வாடிக்கை. பிரதமரின் சுனாமி நிவாரண நிதியிலிருந்து பள்ளியில் படிக்கும் குழந்தைகளுக்கு மாதத்திற்கு 300 ரூபாய் வீதம் உதவித் தொகை வழங்கப்படுகிறது. இந்த உதவித் தொகையை பெறுவதற்கு இருந்த சிக்கல்களைப் போக்கி, தொடக்கப் பள்ளியில் 68 பெண் குழந்தைகளும் நடுநிலைப் பள்ளியில் 138 பெண் குழந்தைகளும் பெறுவதற்கு உதவியிருக்கிறார் அவர்.
வரும்முன் காப்போம் திட்டத்தின் கீழ் அங்குள்ள பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கு மருத்துவ முகாம்களை நடத்தி இருக்கிறார். தொண்டு நிறுவனங்களின் உதவியுடன் விரும்பும் மாணவிகளுக்கு தையல், எம்பிராய்டரி, பொம்மைகள் செய்தல் போன்ற கைத்தொழில்களைக் கற்றுத்தரவும் அவர் ஏற்பாடு செய்துள்ளார், அரசு அறிமுகப்படுத்தியுள்ள இங்குள்ள நடுநிலைப் பள்ளியில் ஒரு தொண்டு நிறுவனம் கொடுத்த கம்ப்யூட்டர்கள், அந்த பள்ளி மாணவர்களுக்கு நவீனத் தொழில்நுட்பத்தின் புதிய வாசல்களை அறிமுகம் செய்துள்ளன. ஊரில் பள்ளிகளின் செயல்பாடுகளைக் கண்காணித்து வளர்ச்சிப் பணிகளை மேற்கொள்வதற்காக கல்விக்குழுவை சீராக இயங்கச் செய்துள்ளார் குமாரி, இந்தக் குழுவில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பஞ்சாயத்து உறுப்பினர்கள் மட்டுமில்லாமல், மீனவர் பஞ்சாயத்து உறுப்பினர்களையும் இக்குழுவில் அமர்த்தியுள்ளார். இதனால் ஈகோ பிரச்சினைகள் இல்லாமல் பணிகள் நடக்கின்றன. இந்த கிராமத்தில் உள்ள வசதி படைத்தவர்களிடம் புரவலர் திட்டத்தின் கீழ் பள்ளி வளர்ச்சி நிதிக்காக இதுவரை 60 ஆயிரம் ரூபாய் வரை திரட்டியுள்ளார் குமாரி. விளையாட்டு முறையில் மகிழ்ச்சிகரமான கற்பித்தல் முறையை சிறப்பாகச் செயல்படுத்தியதால், மாவட்ட அளவில் இந்த ஊரில் உள்ள பள்ளிக்கு சிறப்புக் கிடைத்திருக்கிறது.
சில ஆண்டுகளுக்கு முன் வருகிற வருமானத்தின் பெரும் பகுதியை கந்துவட்டிக்கே கொடுத்து விட்டு சோகத்தில் ஆழ்ந்து கிடந்தன பல மீனவக் குடும்பங்கள். தொடக்கத்தில் ஊர் பஞ்சாயத்துக்கார்களின் எதிர்ப்பையும் மீறி அந்த ஊரில் அவர் சுய உதவிக்குழுக்களைத் தொடங்கினார். இப்போது அந்த ஊரில் 100-க்கும் மேற்பட்ட சுய உதவிக்குழுக்கள் இயங்கி வருகின்றன. இதனால் பெரும்பாலான குடும்பங்கள் கந்துவட்டி சிக்கலிலிருந்து மீண்டு வந்து விட்டன. இதனால், கடன் சிக்கல்களில் இருந்து மீண்ட குடும்பங்களில் குழந்தைகளின் படிப்புக்கான தடைகளும் குறைந்து விட்டன என்பது குறிப்பிடத்தக்க அம்சம்.
tamil - athu oru kanaa kalam
nila nila odi vaa
azhagu nila odi vaa
goyya maram yeri vaa
gundu pazham kondu vaa
paathi pazham ennidam
paathi pazham unnidam
koodi sernthu iruvarum
korithu korithu thinnalam
mambazhamam mambazham
malgova mambazham
selathu mambazham
thithikkum mambazham
alva pola mambazham
koodi sernthu anaivarum
pangu potu thinnalam
azhagu nila odi vaa
goyya maram yeri vaa
gundu pazham kondu vaa
paathi pazham ennidam
paathi pazham unnidam
koodi sernthu iruvarum
korithu korithu thinnalam
mambazhamam mambazham
malgova mambazham
selathu mambazham
thithikkum mambazham
alva pola mambazham
koodi sernthu anaivarum
pangu potu thinnalam
tamil - thirukoathumbi - thiruvasagam
திருக்கோத்தும்பி
பூவேறு கோனும் புரந்தரனும் பொற்பமைந்த நாவேறு செல்வியும் நாரணணும் நான் மறையும் மாவேறு சோதியும் வானவருந் தாமறியாச் சேவேறு சேவடிக்கே சென்றுதாய் கோத்தும்பீ.
நானார் என் உள்ளமார் ஞானங்க ளார் என்னை யாரறிவார் வானோர் பிரானென்னை ஆண்டிலனேல் மதிமயங்கி ஊனா ருடைதலையில் உண்பலிதேர் அம்பலவன் தேனார் கமலமே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
தினைத்தனை உள்ளதோர் பூவினில் தேன்உண்ணாதே நினைத்தொறும் காண்தொறும் பேசுந்தொறும் எப்போதும் அனைத்தெலும் புள்நெக ஆனந்தத் தேன் சொரியும் குனிப்புடையானுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
கண்ணப்பன் ஒப்பதோர் அன்பின்மை கண்டபின் என்னப்பன் என்னொப்பில் என்னையும் ஆட்கொண்டருளி வண்ணப் பணித்தென்னை வாவென்ற வான் கருணைச் கண்ணப்பென் நீற்றற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
அத்தேவர் தேவர் அவர்தேவ ரென்றிங்ஙன் பொய்த்தேவு பேசிப் புலம்புகின்ற பூதலத்தே பத்தேதும் இல்லாதென் பற்றறநான் பற்றிநின்ற மெய்த்தேவர் தேவற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
வைத்த நிதிபெண்டிர் மக்கள்குலங் கல்வியென்னும் பித்த உலகிற் பிறப்போ டிறப்பென்னுஞ் சித்த விகாரக் கலக்கம் தெளிவித்த வித்தகத் தேவற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
சட்டோ நினைக்க மனத்தமுதாஞ் சங்கரனைக் கெட்டேன் மறப்பேனோ கேடுபடாத் திருவடியை ஒட்டாத பாவித் தொழும்பரைநாம் உருவறியோம் சிட்டாய சிட்டற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
ஒன்றாய் முளைத்தெழுந் தெத்தனையோ கவடுவிட்டு நன்றாக வைத்தென்னை நாய்சிவிகை ஏற்றுவித்த என்தாதை தாதைக்கும் எம்மனைக்குந் தம்பெருமான் குன்றாத செல்வற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
கரணங்கள் எல்லாங் கடந்துநின்ற கறைமிடற்றன் சரணங்க ளேசென்று சார்தலுமே தான்எனக்கு மரணம் பிறப்பென் றிவையிரண்டின் மயக்கறுத்த கருணைக் கடலுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
நோயுற்று மூத்துநான் நுந்துகன்றா யிங்கிருந்து நாயுற்ற செல்வம் நயந்தறியா வண்ணமெல்லாந் தாயுற்று வந்தென்னை ஆண்டுகொண்டதன்கருணைத் தேயுற்ற செல்வற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
வன்னெஞ்சக் கள்வன் மனவலியன் என்னாதே கல்நெஞ் சுருக்கிக் கருணையினால் ஆண்டுகொண்ட அன்னஞ் திளைக்கும் அணிதில்லை அம்பலவன் பொன்னங் கழலுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
நாயேனைத் தன்னடிகள் பாடுவித்த நாயகனைப் பேயேன துள்ளப் பிழைபொறுக்கும் பெருமையனைச் சீயேதும் இல்லாதென் செய்பணிகள் கொண்டருளந் தாயான ஈசற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
நான்தனக் கன்பின்னை நானுந்தா னும் அறிவோம் தானென்னை ஆட்கொண்ட தெல்லாருந் தாமறிவார் ஆன கருணையும் அங்குற்றே தானவனே கோனென்னைக் கூடக் குளிர்ந்தூதாய் கோத்தும்பீ.
கருவாய் உலகினுக் கப்புறமாய் இப்புறத்தே மருவார் மலர்க்குழல் மாதினொடும் வந்தருளி அருவாய் மறைபயில் அந்தணனாய் ஆண்டுகொண்ட திருவான தேவற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
நானும்என் சிந்தையும் நாயகனுக் கெவ்விடத்தோம் தானுந்தன் தையலுந் தாழ்சடையோன் ஆண்டிலனேல் வானுந் திசைகளும் மாகடலும் ஆயபிரான் தேனுந்து சேவடிக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
உள்ளப் படாத திருஉருவை உள்ளுதலும் கள்ளப் படாத களிவந்த வான்கருணை வெள்ளப் பிரான்என் பிரான்என்னை வேறேஆட் கொள்ளப் பிரானுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ
பூவேறு கோனும் புரந்தரனும் பொற்பமைந்த நாவேறு செல்வியும் நாரணணும் நான் மறையும் மாவேறு சோதியும் வானவருந் தாமறியாச் சேவேறு சேவடிக்கே சென்றுதாய் கோத்தும்பீ.
நானார் என் உள்ளமார் ஞானங்க ளார் என்னை யாரறிவார் வானோர் பிரானென்னை ஆண்டிலனேல் மதிமயங்கி ஊனா ருடைதலையில் உண்பலிதேர் அம்பலவன் தேனார் கமலமே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
தினைத்தனை உள்ளதோர் பூவினில் தேன்உண்ணாதே நினைத்தொறும் காண்தொறும் பேசுந்தொறும் எப்போதும் அனைத்தெலும் புள்நெக ஆனந்தத் தேன் சொரியும் குனிப்புடையானுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
கண்ணப்பன் ஒப்பதோர் அன்பின்மை கண்டபின் என்னப்பன் என்னொப்பில் என்னையும் ஆட்கொண்டருளி வண்ணப் பணித்தென்னை வாவென்ற வான் கருணைச் கண்ணப்பென் நீற்றற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
அத்தேவர் தேவர் அவர்தேவ ரென்றிங்ஙன் பொய்த்தேவு பேசிப் புலம்புகின்ற பூதலத்தே பத்தேதும் இல்லாதென் பற்றறநான் பற்றிநின்ற மெய்த்தேவர் தேவற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
வைத்த நிதிபெண்டிர் மக்கள்குலங் கல்வியென்னும் பித்த உலகிற் பிறப்போ டிறப்பென்னுஞ் சித்த விகாரக் கலக்கம் தெளிவித்த வித்தகத் தேவற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
சட்டோ நினைக்க மனத்தமுதாஞ் சங்கரனைக் கெட்டேன் மறப்பேனோ கேடுபடாத் திருவடியை ஒட்டாத பாவித் தொழும்பரைநாம் உருவறியோம் சிட்டாய சிட்டற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
ஒன்றாய் முளைத்தெழுந் தெத்தனையோ கவடுவிட்டு நன்றாக வைத்தென்னை நாய்சிவிகை ஏற்றுவித்த என்தாதை தாதைக்கும் எம்மனைக்குந் தம்பெருமான் குன்றாத செல்வற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
கரணங்கள் எல்லாங் கடந்துநின்ற கறைமிடற்றன் சரணங்க ளேசென்று சார்தலுமே தான்எனக்கு மரணம் பிறப்பென் றிவையிரண்டின் மயக்கறுத்த கருணைக் கடலுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
நோயுற்று மூத்துநான் நுந்துகன்றா யிங்கிருந்து நாயுற்ற செல்வம் நயந்தறியா வண்ணமெல்லாந் தாயுற்று வந்தென்னை ஆண்டுகொண்டதன்கருணைத் தேயுற்ற செல்வற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
வன்னெஞ்சக் கள்வன் மனவலியன் என்னாதே கல்நெஞ் சுருக்கிக் கருணையினால் ஆண்டுகொண்ட அன்னஞ் திளைக்கும் அணிதில்லை அம்பலவன் பொன்னங் கழலுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
நாயேனைத் தன்னடிகள் பாடுவித்த நாயகனைப் பேயேன துள்ளப் பிழைபொறுக்கும் பெருமையனைச் சீயேதும் இல்லாதென் செய்பணிகள் கொண்டருளந் தாயான ஈசற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
நான்தனக் கன்பின்னை நானுந்தா னும் அறிவோம் தானென்னை ஆட்கொண்ட தெல்லாருந் தாமறிவார் ஆன கருணையும் அங்குற்றே தானவனே கோனென்னைக் கூடக் குளிர்ந்தூதாய் கோத்தும்பீ.
கருவாய் உலகினுக் கப்புறமாய் இப்புறத்தே மருவார் மலர்க்குழல் மாதினொடும் வந்தருளி அருவாய் மறைபயில் அந்தணனாய் ஆண்டுகொண்ட திருவான தேவற்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
நானும்என் சிந்தையும் நாயகனுக் கெவ்விடத்தோம் தானுந்தன் தையலுந் தாழ்சடையோன் ஆண்டிலனேல் வானுந் திசைகளும் மாகடலும் ஆயபிரான் தேனுந்து சேவடிக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.
உள்ளப் படாத திருஉருவை உள்ளுதலும் கள்ளப் படாத களிவந்த வான்கருணை வெள்ளப் பிரான்என் பிரான்என்னை வேறேஆட் கொள்ளப் பிரானுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ
tamil - engal veetin mudhal irapu
வீட்டில் ஒருவனாய் இருந்தவன் இன்று ஒதிங்கி சென்றுவிட்டான்
எங்களின் பாசம் புரியாது உங்களுக்கு
கண்களால் பேசி காதல் செய்தவன்
இன்று காலனுக்கு இரையாகிவிட்டான்
நான் தெருமுனை செல்லும் வரை இனி யார் வாசலில் நின்று பார்ப்பது
நான் வாசல் கதவருகே வந்தால் இனி யார் வந்து வாலாட்டி வரவேற்பது என் மடிதனில் புரள்வது பிடிக்கும்
இன்று என்னை விட மரணம் பிடித்துவிட்டது போலும்
குரைத்து என்னுடன் விளையாடியவன்
இன்று எனை மௌனமாக்கி சென்றுவிட்டான்
என் மேல் உயிராய் இருந்தவன்
இன்று உயிரற்று கிடக்கிறான்
எனை மீண்டும் சிறுபிள்ளை மனதிற்கு கொண்டு வந்தவன்
இன்று மண் சிறைக்குள் சென்றதேனோ!
எங்களின் பாசம் புரியாது உங்களுக்கு
கண்களால் பேசி காதல் செய்தவன்
இன்று காலனுக்கு இரையாகிவிட்டான்
நான் தெருமுனை செல்லும் வரை இனி யார் வாசலில் நின்று பார்ப்பது
நான் வாசல் கதவருகே வந்தால் இனி யார் வந்து வாலாட்டி வரவேற்பது என் மடிதனில் புரள்வது பிடிக்கும்
இன்று என்னை விட மரணம் பிடித்துவிட்டது போலும்
குரைத்து என்னுடன் விளையாடியவன்
இன்று எனை மௌனமாக்கி சென்றுவிட்டான்
என் மேல் உயிராய் இருந்தவன்
இன்று உயிரற்று கிடக்கிறான்
எனை மீண்டும் சிறுபிள்ளை மனதிற்கு கொண்டு வந்தவன்
இன்று மண் சிறைக்குள் சென்றதேனோ!
tamil - history - pongal thiruvizha
Pongal is an ancient festival of the Tamils. It is not known when exactly the Tamils began celebrating the festival, but some historians identify it with the Thai Un and Thai Niradal, believed to have been celebrated during the Sangam Age (200 B.C. to 300 A.D). Pongal, a traditional Tamilian food item that has found a place in the menu of Indian restaurants across the globe, is perhaps the only dish to have lent its name to a festival.
As part of the festivities, maidens of the Sangam era observed penance (Pavai nonbu) during the Tamil month of Margazhi (December-January). Throughout the month, they avoided milk and milk products. They would not oil their hair and refrained from using harsh words while speaking.
The women had their ceremonial baths early in the morning.
They worshipped the image of Goddess Katyayani, which would be carved out of sand. They ended their penance on the first day of the month of Thai (January-February). This penance was to bring abundant rains and agricultural prosperity for the country.
Thai Niradal was a major festival during the reign of the Pallavas (4th to 8th Century A.D.). Andal's Tiruppavai and Manickavachakar's Tiruvembavai vividly describe the festival. According to an inscription found in the Veeraraghava temple at Tiruvallur, the Chola king Kiluttunga used to gift lands to the temple specially for the Pongal celebrations.
Pongal or Thai Pongal is also called Makara Sankaranthi, since it is celebrated on the first day of Thai when the Sun enters the Makara Rasi (Capricornus).
This signals the end of winter and the onset of spring throughout the northern hemisphere. For the next six months, the days are longer and warmer.
The period is referred to as Uttarayan Punyakalam and is considered auspicious. Legend has it that the Devas wake up after a six-month long slumber during this period. And so it is believed that those pass away during Uttarayana attain salvation. In fact, Bheeshma is believed to have waited for the dawn of Uttarayana before he gave up his life.
Pongal is a four-day affair. The first day, Bhogi, is celebrated on the last day of the month of Margazhi. On this day, people decorate their homes. New vessels are bought and old and unwanted things burnt. Of late, environmentalists have pointed out that these bonfires pollute the atmosphere. And often, flights are delayed due to poor visibility because of the smog created by the bonfires.
Scholars have often compared Bhogi to the Indra Vizha celebrated by the Chola kings at Kaveripattinam, also known as Poompuhar. Indra Vizha was celebrated in honour of Lord Indra, also called Bhogi, the God of thunder and rain.
It is also compared to Bhogali Bihu, the harvest festival of Assam, celebrated in January. Assamese build thatched pavilions where they have grand feasts. The pavilions are burnt down the following day, as part of the festivities.
The second day is Perum Pongal, the most important. It is also called Suryan Pongal because people worship Surya, the Sun God and his consorts, Chaya and Samgnya. Women decorate the central courtyard of their homes with beautiful kolams, done with rice flour and bordered with red clay.
Plantain leaves are placed on the kolam on which vegetables and other farm products such as sugarcane, turmeric bulbs and coconuts are arranged.
The offerings (padayals) are usually five in number, one each for Ganesha, Surya, Indra, Agni and the sacred lamp. A tiny idol of Ganesha, made of turmeric paste, is also placed near these offerings.
The pongal dish is cooked exactly at the moment when the new month is born. Traditionally, it was cooked on a hearth specially built for the occasion. Of course, these days, the hearth has been replaced by the gas-stove. The pot in which the food item is prepared, is adorned with flowers, turmeric roots and leaves.
There are several legends associated with Perum Pongal. A sage named Hema prayed to Lord Vishnu on the banks of the Pottramarai tank in Kumbakonam. On Perum Pongal day, the lord is believed to have taken the form of Sarangapani and blessed the sage. Yet another legend has it that Lord Shiva performed a miracle where a stone image of an elephant ate a piece of sugarcane!
The third day is Mattu Pongal, celebrated to glorify cattle that help farmers in a myriad ways. On this day, the cows are bathed and decorated with vermilion and garlands and fed.
In certain villages in southern Tamil Nadu, a bullfight called manji-virattu is held in the evening.
Bags of coins are tied to the sharpened horns of ferocious bulls that are let loose in an open ground.
The young men of the village vie with each other to subdue the bull and grab the bags tied to the horns.
In fact, in ancient Tamil literature, men had to subdue the bull in order to win the hand of a fair maiden and even Lord Krishna is believed to have defeated seven bulls before marrying Nappinnai. Unlike in the Spanish bullfights, in manji-virattu, the bull is never killed.
Mattu Pongal has little significance to city folks. In most urban homes, the day is celebrated as Kannu Pongal. Special prayers are offered by women for the well-being of their brothers.
The Tamils also remember the poet Tiruvalluvar, who was born on this. The last day is Kaanum Pongal. It is that part of the festival when families used to gather on the riverbanks and have a sumptuous meal (kootanchoru).
It is also time for some traditional dances such as kummi and kolattam. In recent years, that day is celebrated as Uzhavar Tirunal in honour of farmers.
As part of the festivities, maidens of the Sangam era observed penance (Pavai nonbu) during the Tamil month of Margazhi (December-January). Throughout the month, they avoided milk and milk products. They would not oil their hair and refrained from using harsh words while speaking.
The women had their ceremonial baths early in the morning.
They worshipped the image of Goddess Katyayani, which would be carved out of sand. They ended their penance on the first day of the month of Thai (January-February). This penance was to bring abundant rains and agricultural prosperity for the country.
Thai Niradal was a major festival during the reign of the Pallavas (4th to 8th Century A.D.). Andal's Tiruppavai and Manickavachakar's Tiruvembavai vividly describe the festival. According to an inscription found in the Veeraraghava temple at Tiruvallur, the Chola king Kiluttunga used to gift lands to the temple specially for the Pongal celebrations.
Pongal or Thai Pongal is also called Makara Sankaranthi, since it is celebrated on the first day of Thai when the Sun enters the Makara Rasi (Capricornus).
This signals the end of winter and the onset of spring throughout the northern hemisphere. For the next six months, the days are longer and warmer.
The period is referred to as Uttarayan Punyakalam and is considered auspicious. Legend has it that the Devas wake up after a six-month long slumber during this period. And so it is believed that those pass away during Uttarayana attain salvation. In fact, Bheeshma is believed to have waited for the dawn of Uttarayana before he gave up his life.
Pongal is a four-day affair. The first day, Bhogi, is celebrated on the last day of the month of Margazhi. On this day, people decorate their homes. New vessels are bought and old and unwanted things burnt. Of late, environmentalists have pointed out that these bonfires pollute the atmosphere. And often, flights are delayed due to poor visibility because of the smog created by the bonfires.
Scholars have often compared Bhogi to the Indra Vizha celebrated by the Chola kings at Kaveripattinam, also known as Poompuhar. Indra Vizha was celebrated in honour of Lord Indra, also called Bhogi, the God of thunder and rain.
It is also compared to Bhogali Bihu, the harvest festival of Assam, celebrated in January. Assamese build thatched pavilions where they have grand feasts. The pavilions are burnt down the following day, as part of the festivities.
The second day is Perum Pongal, the most important. It is also called Suryan Pongal because people worship Surya, the Sun God and his consorts, Chaya and Samgnya. Women decorate the central courtyard of their homes with beautiful kolams, done with rice flour and bordered with red clay.
Plantain leaves are placed on the kolam on which vegetables and other farm products such as sugarcane, turmeric bulbs and coconuts are arranged.
The offerings (padayals) are usually five in number, one each for Ganesha, Surya, Indra, Agni and the sacred lamp. A tiny idol of Ganesha, made of turmeric paste, is also placed near these offerings.
The pongal dish is cooked exactly at the moment when the new month is born. Traditionally, it was cooked on a hearth specially built for the occasion. Of course, these days, the hearth has been replaced by the gas-stove. The pot in which the food item is prepared, is adorned with flowers, turmeric roots and leaves.
There are several legends associated with Perum Pongal. A sage named Hema prayed to Lord Vishnu on the banks of the Pottramarai tank in Kumbakonam. On Perum Pongal day, the lord is believed to have taken the form of Sarangapani and blessed the sage. Yet another legend has it that Lord Shiva performed a miracle where a stone image of an elephant ate a piece of sugarcane!
The third day is Mattu Pongal, celebrated to glorify cattle that help farmers in a myriad ways. On this day, the cows are bathed and decorated with vermilion and garlands and fed.
In certain villages in southern Tamil Nadu, a bullfight called manji-virattu is held in the evening.
Bags of coins are tied to the sharpened horns of ferocious bulls that are let loose in an open ground.
The young men of the village vie with each other to subdue the bull and grab the bags tied to the horns.
In fact, in ancient Tamil literature, men had to subdue the bull in order to win the hand of a fair maiden and even Lord Krishna is believed to have defeated seven bulls before marrying Nappinnai. Unlike in the Spanish bullfights, in manji-virattu, the bull is never killed.
Mattu Pongal has little significance to city folks. In most urban homes, the day is celebrated as Kannu Pongal. Special prayers are offered by women for the well-being of their brothers.
The Tamils also remember the poet Tiruvalluvar, who was born on this. The last day is Kaanum Pongal. It is that part of the festival when families used to gather on the riverbanks and have a sumptuous meal (kootanchoru).
It is also time for some traditional dances such as kummi and kolattam. In recent years, that day is celebrated as Uzhavar Tirunal in honour of farmers.
tamil - kanavil vanthan koovindsami
என்கனவில் வந்த கோயிஞ்சாமி கொஞ்சம் கேள்விகள் கேட்டார். எனக்கு வழக்கம் போல பதில் தெரியவில்லை. (கோனார் இதற்கு இன்னும் விடைப் புத்தகம் போட வில்லையாம்)............
1. வங்கிகள் ஏன் பணமில்லை என்றதும் "பணம் இல்லை" என்பதற்காக தண்டனைப் பணம் கேட்கிறார்கள்?
2. நாலு கோடி நட்ச்த்திரங்கள் என்றதும் நம்பியவர், பெயின்ட் ஈரமாக இருக்கிறது என்றதும் ஏன் தொட்டுப் பார்க்கிறார்?
3. கோந்து ஏன் பாட்டிலில் ஒட்டுவதில்லை?
4. டார்ஜானுக்கு ஏன் தாடி இல்லை?
5. சூப்பெர் மேன் குண்டுகளை மார்பினால் த்டுத்தாலும் துப்பக்கிகளை வீசும் போது ஏன் குனிந்து கொள்கிறார்?
6. இருட்டின் வேகம் என்ன..?
7. சிறப்பு ஒலிம்பிக்சில் சாதாரண மனிதர்களுக்கு வண்டிகள் நிறுத்த சிறப்பு இடம் உண்டா?
8. இன்றைக்கு பூஜ்யம் டிகிரி, நாளைக்கு இன்றையைப் போல இரண்டு மடங்கு வெப்பம் என்றால், நாளைக்கு எவ்வளவு வெப்பம்?
9. மனிதர்கள் குரங்கிலிருந்து வந்தார்கள் என்றால் இன்னும் குரங்குகள் ஏன் இருக்கின்றன?
10. நாம் அடுத்தவர்களுக்கு உதவி செய்வதற்காக இருக்கிறோம் என்றால், அடுத்தவர்கள் எதற்காக இருக்கிறார்கள்?
11. திருமணமானவர்கள், ஆகாதவர்களை விட நீண்டநாள் வாழ்கிறார்களா அல்லது அப்படி தெரிகிறதா?
12. split personality உள்ளவர் தற்கொலை செய்து கொள்வதாக மிரட்டினால், அவர் யாரையாவது பணையக் கைதியாக வைத்திருக்கிறாரா?
13. தண்ணிருக்குள் அழ முடியுமா?
14. கொலை செய்யப்பட்டவர் எவ்வளவு முக்கியமானவராயிருந்தால் அவர் படுகொலை (assasination) செய்யப் பட்டதாகக் கூறப்படுவார்?
15. பணம் மரத்தில் காய்க்கவில்லையானால் வங்கிகளுக்கு ஏன் கிளைகள் உள்ளன?
16. வட்டமான பிட்சா ஏன் சதுரமான பெட்டியில் வருகிறது?
17. நன்றாகத் தூங்கினால், ஏன் குழந்தை போலத் தூங்கினார் என்று கூறுகிறார்கள்.. குழந்தைகள் இரண்டு மணிநேரத்துக்கு ஒரு முறை எழுந்து அழுமே?
18. காது கேளாதவர் நீதிமன்றம் சென்றாலும் அது hearing என்றே அழைக்கப் படுமா?
இவ்வளவு தான் கேட்டார்...........................
1. வங்கிகள் ஏன் பணமில்லை என்றதும் "பணம் இல்லை" என்பதற்காக தண்டனைப் பணம் கேட்கிறார்கள்?
2. நாலு கோடி நட்ச்த்திரங்கள் என்றதும் நம்பியவர், பெயின்ட் ஈரமாக இருக்கிறது என்றதும் ஏன் தொட்டுப் பார்க்கிறார்?
3. கோந்து ஏன் பாட்டிலில் ஒட்டுவதில்லை?
4. டார்ஜானுக்கு ஏன் தாடி இல்லை?
5. சூப்பெர் மேன் குண்டுகளை மார்பினால் த்டுத்தாலும் துப்பக்கிகளை வீசும் போது ஏன் குனிந்து கொள்கிறார்?
6. இருட்டின் வேகம் என்ன..?
7. சிறப்பு ஒலிம்பிக்சில் சாதாரண மனிதர்களுக்கு வண்டிகள் நிறுத்த சிறப்பு இடம் உண்டா?
8. இன்றைக்கு பூஜ்யம் டிகிரி, நாளைக்கு இன்றையைப் போல இரண்டு மடங்கு வெப்பம் என்றால், நாளைக்கு எவ்வளவு வெப்பம்?
9. மனிதர்கள் குரங்கிலிருந்து வந்தார்கள் என்றால் இன்னும் குரங்குகள் ஏன் இருக்கின்றன?
10. நாம் அடுத்தவர்களுக்கு உதவி செய்வதற்காக இருக்கிறோம் என்றால், அடுத்தவர்கள் எதற்காக இருக்கிறார்கள்?
11. திருமணமானவர்கள், ஆகாதவர்களை விட நீண்டநாள் வாழ்கிறார்களா அல்லது அப்படி தெரிகிறதா?
12. split personality உள்ளவர் தற்கொலை செய்து கொள்வதாக மிரட்டினால், அவர் யாரையாவது பணையக் கைதியாக வைத்திருக்கிறாரா?
13. தண்ணிருக்குள் அழ முடியுமா?
14. கொலை செய்யப்பட்டவர் எவ்வளவு முக்கியமானவராயிருந்தால் அவர் படுகொலை (assasination) செய்யப் பட்டதாகக் கூறப்படுவார்?
15. பணம் மரத்தில் காய்க்கவில்லையானால் வங்கிகளுக்கு ஏன் கிளைகள் உள்ளன?
16. வட்டமான பிட்சா ஏன் சதுரமான பெட்டியில் வருகிறது?
17. நன்றாகத் தூங்கினால், ஏன் குழந்தை போலத் தூங்கினார் என்று கூறுகிறார்கள்.. குழந்தைகள் இரண்டு மணிநேரத்துக்கு ஒரு முறை எழுந்து அழுமே?
18. காது கேளாதவர் நீதிமன்றம் சென்றாலும் அது hearing என்றே அழைக்கப் படுமா?
இவ்வளவு தான் கேட்டார்...........................
tamil - narukhugal
முரண்
இறைவனின் வாகனம் என்றான் நாயை
அவதாரம் என்றான் பன்றியை
இறைவனே என்றான் குரங்கை
இவனே திட்டினான் என்னை நாயே!பன்றியே!குரங்கே!
அடக்கம்
அடக்கம்செய்யப்படுகிறோம்...
இரண்டுபெட்டிகளில்.
சவப்பொட்டியிலும்தொலைக்காட்சிப் பெட்டியிலும்
நாற்காலி
இங்கே வேறுபாடு அதிகம் இல்லை நாற்காலிக்கும் கட்டிலுக்கும்.
வீடு தூங்க கட்டில்
நாடு தூங்க நாற்காலி
உலகமைதி
மாந்த நேயம் பேசின அணுகுண்டுகள்
புறாக்களை பறக்கவிட்டன கழுகுகள்.
போராடிக்கொண்டிருக்கிறது அமைதி.
பெண்
ஏடுகளில் முன்பக்கத்தின்அட்டையில்
வீடுகளில் பின்பக்கத்தில்அடுப்பங்கரையில்
குப்பைத்தொட்டி
அலுவலகத்தில் இருக்கிறவனுக் இதுகுப்பை
குப்பை பொறுக்கி வாழ்கிறவனுக்கு இதுஅலுவலகம்
மாவீரன்
இது உயிருக்கு வந்த சாவு அல்ல
சாவுக்கு வந்த உயிர்
தளை
கணவனிடம் ஓப்புதல் கேட்கிறாள்
பெண்கள் விடுதலை அமைப்பில்சேர
கோயில்
செருப்புகளை வெளியே விட்டு
உள்ளே போகிறது அழுக்கு
இறைவனின் வாகனம் என்றான் நாயை
அவதாரம் என்றான் பன்றியை
இறைவனே என்றான் குரங்கை
இவனே திட்டினான் என்னை நாயே!பன்றியே!குரங்கே!
அடக்கம்
அடக்கம்செய்யப்படுகிறோம்...
இரண்டுபெட்டிகளில்.
சவப்பொட்டியிலும்தொலைக்காட்சிப் பெட்டியிலும்
நாற்காலி
இங்கே வேறுபாடு அதிகம் இல்லை நாற்காலிக்கும் கட்டிலுக்கும்.
வீடு தூங்க கட்டில்
நாடு தூங்க நாற்காலி
உலகமைதி
மாந்த நேயம் பேசின அணுகுண்டுகள்
புறாக்களை பறக்கவிட்டன கழுகுகள்.
போராடிக்கொண்டிருக்கிறது அமைதி.
பெண்
ஏடுகளில் முன்பக்கத்தின்அட்டையில்
வீடுகளில் பின்பக்கத்தில்அடுப்பங்கரையில்
குப்பைத்தொட்டி
அலுவலகத்தில் இருக்கிறவனுக் இதுகுப்பை
குப்பை பொறுக்கி வாழ்கிறவனுக்கு இதுஅலுவலகம்
மாவீரன்
இது உயிருக்கு வந்த சாவு அல்ல
சாவுக்கு வந்த உயிர்
தளை
கணவனிடம் ஓப்புதல் கேட்கிறாள்
பெண்கள் விடுதலை அமைப்பில்சேர
கோயில்
செருப்புகளை வெளியே விட்டு
உள்ளே போகிறது அழுக்கு
politics - inside an elusive mind
The latest book by NS on the Liberation Tigers of Tamil Eelam and its chief, Vellupillai Pirabakaran is a disappointment. His latest book is titled as Inside an elusive mind. By this he is implying that he has understood the mind of the LTTE chief, Vellupillai Pirabakaran. One would assume that for the author to give such a title to his book, at least the author would have met and understood the intricacies of the LTTE chief's mind. Well, guess how many times NS has met Pirabakaran personally. Only once! And that too in the mid eighties for about ten to fifteen minutes. He himself suggests that the Tigers did not trust him too much- I would do not blame the Tigers for this. The last time he saw the Tiger chief was in Vanni in 2002, when Pirabakaran hosted a news conference for hundreds of local as well as foreign journalists. NS was one of the hundreds of Journalists who gathered there.
NS's first book - From Boys to Tigers - was well received. This book came out about a decade ago. At that time there were not too many books written in English about the Tigers or its leader. Hence, the book was well received. I myself would admit that NS's first book sufficiently well researched and written. However, his latest book is nothing but a carbon copy of his first book. In fact he has taken chapter-by-chapter from his first book and inserted them in his new book. Also, most of the crucial new bits of information have come from two other books- Adele Balasingam's The Will to Freedom and Anita Pratap's book Island of Blood. There is nothing new in his latest book. However, he is clever to have given a fancy heading for the book so that he could make a quick buck. NS should not insult the intelligence of those who read his book.
Now, if someone of the caliber of Anita Pratp had given such a title to her book, then one could understand. She has not only met Pirabakaran several times, but had the courage to travel to the conflict zones in Eelam, risking her own life. One would only wish that NS had shown the courage of a woman like Anita Pratap by personally visiting the conflict zone, talking to people who were directly affected by the war.
Instead, NS choose the easy way - researching from the comforts of his home, Chennai- and claims that he has understood Pirabakaran well. What a joke! NS lists several people that he interviewed for his latest book. Among all those people, the only one who had some contact with Pirabakaran was the Tamil Poet, Kasi Anandan - even the Poet has lived in Chennai for the past two decades with hardly any personal contact with the LTTE chief. For NS to claim to have understood the LTTE chief by interviewing a handful of people is ridiculous.
There is nothing wrong if a journalist wants to make a quick buck on someone's popularity - here it is the LTTE chief - as long as the Journalist is honest, sincere, and present the facts in non-partial way. NS has failed to do this. He portrays the legitimate aspirations of Eelam Tamils as illegitimate; he calls the LTTE chief a megalomaniac; he has branded the liberation fighters as bloodthirsty murderers. Yet, he has conveniently forgotten to highlight the atrocities of the Indian Army; he fails to mention the selfish interests and the betrayal of the Indian government in the Eelam struggle. He did not mention the poor advice given to Rajiv Gandhi by his foreign policy experts; he did not mention how the ' old fox ' (wily JR) took the inexperienced Rajiv Gandhi and India for a treacherous political ride.
One would only wish that in the near future, if NS decides to write another book on LTTE or its chief, it would be more balanced and present the facts in an honest and truthful way.
NS's first book - From Boys to Tigers - was well received. This book came out about a decade ago. At that time there were not too many books written in English about the Tigers or its leader. Hence, the book was well received. I myself would admit that NS's first book sufficiently well researched and written. However, his latest book is nothing but a carbon copy of his first book. In fact he has taken chapter-by-chapter from his first book and inserted them in his new book. Also, most of the crucial new bits of information have come from two other books- Adele Balasingam's The Will to Freedom and Anita Pratap's book Island of Blood. There is nothing new in his latest book. However, he is clever to have given a fancy heading for the book so that he could make a quick buck. NS should not insult the intelligence of those who read his book.
Now, if someone of the caliber of Anita Pratp had given such a title to her book, then one could understand. She has not only met Pirabakaran several times, but had the courage to travel to the conflict zones in Eelam, risking her own life. One would only wish that NS had shown the courage of a woman like Anita Pratap by personally visiting the conflict zone, talking to people who were directly affected by the war.
Instead, NS choose the easy way - researching from the comforts of his home, Chennai- and claims that he has understood Pirabakaran well. What a joke! NS lists several people that he interviewed for his latest book. Among all those people, the only one who had some contact with Pirabakaran was the Tamil Poet, Kasi Anandan - even the Poet has lived in Chennai for the past two decades with hardly any personal contact with the LTTE chief. For NS to claim to have understood the LTTE chief by interviewing a handful of people is ridiculous.
There is nothing wrong if a journalist wants to make a quick buck on someone's popularity - here it is the LTTE chief - as long as the Journalist is honest, sincere, and present the facts in non-partial way. NS has failed to do this. He portrays the legitimate aspirations of Eelam Tamils as illegitimate; he calls the LTTE chief a megalomaniac; he has branded the liberation fighters as bloodthirsty murderers. Yet, he has conveniently forgotten to highlight the atrocities of the Indian Army; he fails to mention the selfish interests and the betrayal of the Indian government in the Eelam struggle. He did not mention the poor advice given to Rajiv Gandhi by his foreign policy experts; he did not mention how the ' old fox ' (wily JR) took the inexperienced Rajiv Gandhi and India for a treacherous political ride.
One would only wish that in the near future, if NS decides to write another book on LTTE or its chief, it would be more balanced and present the facts in an honest and truthful way.
politics - indo - srilanka agreement - snippets from the agreement
The President of the Democratic Socialist Republic of Sri Lanka, His Excellency Mr. J.R. Jayawardene, and the Prime Minister of the Republic of India, His Excellency Mr. Rajiv Gandhi, having met at Colombo on July 29, 1987.
Attaching utmost importance to nurturing, intensifying and strengthening the traditional friendship of Sri Lanka and India, and acknowledging the imperative need of resolving the ethnic problem of Sri Lanka, and the consequent violence, and for the safety, well being, and prosperity of people belonging to all communities in Sri Lanka.
Have this day entered into the following agreement to fulfill this objective.
IN THIS CONTEXT,
1.1 Desiring to preserve the unity, sovereignty and territorial integrity of Sri Lanka:
1.2 Acknowledging that Sri Lanka is a "multi-ethnic and a multi-lingual plural society" consisting, inter alia, of Sinhalese, Tamils, Muslims (Moors) and Burghers:
1.3 Recognising that each ethnic group has a distinct cultural and linguistic identity which has to be carefully nurtured:
1.4 Also recognising that the Northern and the Eastern Provinces have been areas of historical habitation of Sri Lankan Tamil speaking peoples, who have at all times hitherto lived together in this territory with other ethnic groups:
1.5 Conscious of the necessity of strengthening the forces contributing to the unity, sovereignty and territorial integrity of Sri Lanka, and preserving its character as a multi ethnic, multi lingual and multi religious plural society in which all citizens can live in equality, safety and harmony, and prosper and fulfil their aspirations:
2. Resolve that
2.1 Since the government of Sri Lanka proposes to permit adjoining provinces to join to form one administrative unit and also by a referendum to separate as may be permitted to the Northern and Eastern Provinces as outlined below:
2.2 During the period, which shall be considered an interim period (i.e. from the date of the elections to the Provincial Council, as specified in para 2.B to the date of the referendum as specified in para 2.3) the Northern and Eastern Provinces as now constituted, will form one administrative unit, having one elected Provincial Council. Such a unit will have one Governor, one Chief Minister and one Board of Ministers.
2.3 There will be a referendum on or before 31st of December 1988 to enable the people of the Eastern Province to decide whether:
A) The Eastern Province should remain linked with the Northern Province as one administrative unit, and continue to be governed together with the Northern Province as specified in para 2.2 or:
B) The Eastern Province should constitute a separate administrative unit having its own distinct Provincial Council with a separate Governor, Chief Minister and Board of Ministers
The President may, at his discretion, decide to postpone such a referendum.
2.4 All persons who have been displaced due to ethnic violence or other reasons, will have the right to vote in such a referendum. Necessary conditions to enable them to return to areas from where they were displaced will be created.
2.5 The referendum when held will be monitored by a committee headed by the Chief Justice, a member appointed by the President, nominated by the Government of Sri Lanka, and a member appointed by the President, nominated by the representatives of the Tamil speaking people of the Eastern Province.
2.6 A simple majority will be sufficient to determine the result of the referendum.
2.7 Meetings and other forms of propaganda, permissible within the laws of the country, will be allowed before the referendum.
2.8 Elections to Provincial Councils will be held within the next three months, in any event before the 31st December 1987. Indian observers will be invited for elections to the Provincial Council in the North and East.
2.9 The Emergency will be lifted in the Eastern and Northern Provinces by August 15, 1987. A cessation of hostilities will come into effect all over the Island within 48 hours of the signing of this Agreement. All arms presently held by Militant Groups will be surrendered in accordance with an agreed procedure to authorities to be designated by the government of Sri Lanka.
Consequent to the cessation of hostilities and the surrender of arms by Militant Groups, the Army and other security personnel will be confined to barracks in camps as on 25th May 1987. The process of surrendering of arms and the confining of security personnel and moving back to barracks shall be completed within 72 hours of the cessation of hostilities coming into effect.
2.10 The government of Sri Lanka will utilise for the purpose of law enforcement and maintenance of security in the Northern and Eastern Provinces the same organisations and mechanisms of government as are used in the rest of the country.
2.11 The President of Sri Lanka will grant a general amnesty to political and other prisoners now held in custody under the Prevention of Terrorism Act and other Emergency Laws, and to Combatants, as well as to those persons accused, charged and/or convicted under these Laws. The government of Sri Lanka will make special efforts to rehabilitate militant youth with a view to bringing them back into the mainstream of national life. India will co-operate in the process.
2.12 The government of Sri Lanka will accept and abide by the above provisions and expect all others to do likewise.
2.13 If the framework for the resolutions is accepted, the government of Sri Lanka will implement the relevant proposals forthwith.
2.14 The government of India will underwrite and guarantee the resolutions, and co- operate in the implementation of these proposals.
2.15 These proposals are conditional to an acceptance of the proposals negotiated from 4.5.1986 to 19.12.86. Residual matters not finalised during the above negotiations shall be resolved between India and Sri Lanka within a period of six weeks of signing this Agreement. These proposals are also conditional to the government of India co-operating directly with the government of Sri Lanka in their implementation.
2.16 These proposals are also conditional to the government of India taking the following actions if any Militant Groups operating in Sri Lanka do not accept this frameworK of proposals for a settlement, namely,
A) India will take all necessary steps to ensure that Indian territory is not used for activities prejudicial to the unity, integrity and security of Sri Lanka.
B) The Indian Navy/Coastguard will co-operate with the Sri Lanka Navy in preventing Tamil Militant activities from affecting Sri Lanka.
C) In the event that the government of Sri Lanka requests the government of India to afford military assistance to implement these proposals the government of India will co-operate by giving to the government of Sri Lanka such military assistance as and when requested.
D) The government of India will expedite repatriation from Sri Lanka of Indian citizens to India who are resident here, concurrently with the repatriation of Sri Lankan refugees from Tamil Nadu.
E) The government of Sri Lanka and India will co-operate in ensuring the physical security and safety of all communities inhabiting the Northern and Eastern Provinces.
2.17 The government of Sri Lanka shall ensure free, full and fair participation of voters from all communities in the Northern and Eastern Provinces in electoral processes envisaged in this Agreement. The government of India will extend full co-operation to the government of Sri Lanka in this regard.
2.18 The official language of Sri Lanka shall be Sinhala. Tamil and English will also be official languages.
3. This Agreement and the Annexures thereto shall come into force upon signature
In witness whereof we have set our hands and seals hereunto.
Done in Colombo, Sri Lanka, on this the twenty ninth day of July of the year one thousand nine hundred and eighty seven, in duplicate, both texts being equally authentic.
Junius Richard Jayawardene, President of the Democratic Socialist Republic of Sri Lanka Rajiv Gandhi, Prime Minister of the Republic of India
Attaching utmost importance to nurturing, intensifying and strengthening the traditional friendship of Sri Lanka and India, and acknowledging the imperative need of resolving the ethnic problem of Sri Lanka, and the consequent violence, and for the safety, well being, and prosperity of people belonging to all communities in Sri Lanka.
Have this day entered into the following agreement to fulfill this objective.
IN THIS CONTEXT,
1.1 Desiring to preserve the unity, sovereignty and territorial integrity of Sri Lanka:
1.2 Acknowledging that Sri Lanka is a "multi-ethnic and a multi-lingual plural society" consisting, inter alia, of Sinhalese, Tamils, Muslims (Moors) and Burghers:
1.3 Recognising that each ethnic group has a distinct cultural and linguistic identity which has to be carefully nurtured:
1.4 Also recognising that the Northern and the Eastern Provinces have been areas of historical habitation of Sri Lankan Tamil speaking peoples, who have at all times hitherto lived together in this territory with other ethnic groups:
1.5 Conscious of the necessity of strengthening the forces contributing to the unity, sovereignty and territorial integrity of Sri Lanka, and preserving its character as a multi ethnic, multi lingual and multi religious plural society in which all citizens can live in equality, safety and harmony, and prosper and fulfil their aspirations:
2. Resolve that
2.1 Since the government of Sri Lanka proposes to permit adjoining provinces to join to form one administrative unit and also by a referendum to separate as may be permitted to the Northern and Eastern Provinces as outlined below:
2.2 During the period, which shall be considered an interim period (i.e. from the date of the elections to the Provincial Council, as specified in para 2.B to the date of the referendum as specified in para 2.3) the Northern and Eastern Provinces as now constituted, will form one administrative unit, having one elected Provincial Council. Such a unit will have one Governor, one Chief Minister and one Board of Ministers.
2.3 There will be a referendum on or before 31st of December 1988 to enable the people of the Eastern Province to decide whether:
A) The Eastern Province should remain linked with the Northern Province as one administrative unit, and continue to be governed together with the Northern Province as specified in para 2.2 or:
B) The Eastern Province should constitute a separate administrative unit having its own distinct Provincial Council with a separate Governor, Chief Minister and Board of Ministers
The President may, at his discretion, decide to postpone such a referendum.
2.4 All persons who have been displaced due to ethnic violence or other reasons, will have the right to vote in such a referendum. Necessary conditions to enable them to return to areas from where they were displaced will be created.
2.5 The referendum when held will be monitored by a committee headed by the Chief Justice, a member appointed by the President, nominated by the Government of Sri Lanka, and a member appointed by the President, nominated by the representatives of the Tamil speaking people of the Eastern Province.
2.6 A simple majority will be sufficient to determine the result of the referendum.
2.7 Meetings and other forms of propaganda, permissible within the laws of the country, will be allowed before the referendum.
2.8 Elections to Provincial Councils will be held within the next three months, in any event before the 31st December 1987. Indian observers will be invited for elections to the Provincial Council in the North and East.
2.9 The Emergency will be lifted in the Eastern and Northern Provinces by August 15, 1987. A cessation of hostilities will come into effect all over the Island within 48 hours of the signing of this Agreement. All arms presently held by Militant Groups will be surrendered in accordance with an agreed procedure to authorities to be designated by the government of Sri Lanka.
Consequent to the cessation of hostilities and the surrender of arms by Militant Groups, the Army and other security personnel will be confined to barracks in camps as on 25th May 1987. The process of surrendering of arms and the confining of security personnel and moving back to barracks shall be completed within 72 hours of the cessation of hostilities coming into effect.
2.10 The government of Sri Lanka will utilise for the purpose of law enforcement and maintenance of security in the Northern and Eastern Provinces the same organisations and mechanisms of government as are used in the rest of the country.
2.11 The President of Sri Lanka will grant a general amnesty to political and other prisoners now held in custody under the Prevention of Terrorism Act and other Emergency Laws, and to Combatants, as well as to those persons accused, charged and/or convicted under these Laws. The government of Sri Lanka will make special efforts to rehabilitate militant youth with a view to bringing them back into the mainstream of national life. India will co-operate in the process.
2.12 The government of Sri Lanka will accept and abide by the above provisions and expect all others to do likewise.
2.13 If the framework for the resolutions is accepted, the government of Sri Lanka will implement the relevant proposals forthwith.
2.14 The government of India will underwrite and guarantee the resolutions, and co- operate in the implementation of these proposals.
2.15 These proposals are conditional to an acceptance of the proposals negotiated from 4.5.1986 to 19.12.86. Residual matters not finalised during the above negotiations shall be resolved between India and Sri Lanka within a period of six weeks of signing this Agreement. These proposals are also conditional to the government of India co-operating directly with the government of Sri Lanka in their implementation.
2.16 These proposals are also conditional to the government of India taking the following actions if any Militant Groups operating in Sri Lanka do not accept this frameworK of proposals for a settlement, namely,
A) India will take all necessary steps to ensure that Indian territory is not used for activities prejudicial to the unity, integrity and security of Sri Lanka.
B) The Indian Navy/Coastguard will co-operate with the Sri Lanka Navy in preventing Tamil Militant activities from affecting Sri Lanka.
C) In the event that the government of Sri Lanka requests the government of India to afford military assistance to implement these proposals the government of India will co-operate by giving to the government of Sri Lanka such military assistance as and when requested.
D) The government of India will expedite repatriation from Sri Lanka of Indian citizens to India who are resident here, concurrently with the repatriation of Sri Lankan refugees from Tamil Nadu.
E) The government of Sri Lanka and India will co-operate in ensuring the physical security and safety of all communities inhabiting the Northern and Eastern Provinces.
2.17 The government of Sri Lanka shall ensure free, full and fair participation of voters from all communities in the Northern and Eastern Provinces in electoral processes envisaged in this Agreement. The government of India will extend full co-operation to the government of Sri Lanka in this regard.
2.18 The official language of Sri Lanka shall be Sinhala. Tamil and English will also be official languages.
3. This Agreement and the Annexures thereto shall come into force upon signature
In witness whereof we have set our hands and seals hereunto.
Done in Colombo, Sri Lanka, on this the twenty ninth day of July of the year one thousand nine hundred and eighty seven, in duplicate, both texts being equally authentic.
Junius Richard Jayawardene, President of the Democratic Socialist Republic of Sri Lanka Rajiv Gandhi, Prime Minister of the Republic of India
tamil - its the thought that makes us modern ...
Third sex gets official status in Tamil Nadu
So far Pooja, a 25-year-old transsexual from Salem in Tamil Nadu, had nothing to prove her existence in government records because she had refused to be identified as either a male or a female, the only two options available in the gender column of the application forms.
Finally, the state has recognized her as an individual and given her a ration card where the sex column is marked T instead of M or F.
The step by Tamil Nadu's civil supplies department marks the first time that authorities anywhere in India have recognised the group. In Tamil Nadu alone, where transsexuals like Pooja started getting ration cards on Thursday, it would allow the estimated 40,000 members of the community to identify themselves as a third gender.
This endorses the community's alternative gender status and allows them to avail of government welfare schemes without being forced to present themselves as males or females.
"It's a move to support these marginalized people. They exist and we cannot ignore them. We have to accept them as third gender," said social welfare minister Poongothai Aladi Aruna, a gynaecologist herself.
"We started with ration cards because it was the simplest thing to do. Other documents such as passports and voter identity cards will involve policy decisions of the Centre."
So far Pooja, a 25-year-old transsexual from Salem in Tamil Nadu, had nothing to prove her existence in government records because she had refused to be identified as either a male or a female, the only two options available in the gender column of the application forms.
Finally, the state has recognized her as an individual and given her a ration card where the sex column is marked T instead of M or F.
The step by Tamil Nadu's civil supplies department marks the first time that authorities anywhere in India have recognised the group. In Tamil Nadu alone, where transsexuals like Pooja started getting ration cards on Thursday, it would allow the estimated 40,000 members of the community to identify themselves as a third gender.
This endorses the community's alternative gender status and allows them to avail of government welfare schemes without being forced to present themselves as males or females.
"It's a move to support these marginalized people. They exist and we cannot ignore them. We have to accept them as third gender," said social welfare minister Poongothai Aladi Aruna, a gynaecologist herself.
"We started with ration cards because it was the simplest thing to do. Other documents such as passports and voter identity cards will involve policy decisions of the Centre."
tamil - veerapandiya kattabomman - viduthalai veeran
Eighteen kilometres north west of Tirunelveli lies the hamlet of Panchalankurichi, a place of historical significance. The chieftains ruling Panchalankurichi put up stiff resistance against the British East India Company, between 1798 and 1801.
Veerapandiya Kattabomman was a fearless chieftain who refused to bow down to the demands of the British for agricultural tax on native land, a brave warrior who laid down his life for his motherland. The fight he launched in Panchalankurichi has been hailed as the inspiration behind the first battle of independence of 1857, which the British called the Sepoy Mutiny.
Azhagiya Veerapandiapuram (Ottapidaram of today) was ruled by Jagaveera Pandiyan. He had a minister Bommu who had migrated from Andhra Pradesh to Tamil Nadu who was a brave warrior. He was known as Gettibommu in Telugu to describe his strength and fighting qualities. This, over a period of time, became Kattabomman in Tamil. Kattabomman ascended the throne after Jagaveera Pandiyan, who had no issue, and later came to be known as Adi Kattabomman, the first of the clan of Kattabomman.
Legend has it that during a hunting trip into the forests of Salikulam (close to Azhagiya Pandiyapuram) Kattabomman watched the spectacle of a hare chasing seven hounds. Kattabomman was amazed at this miracle. Believing that the land possessed great powers that could instil courage in people, he built his fort there and named it Panchalankurichi.
Born in this clan of Adi Kattabomman was Veerapandiyan on January 3, 1760 – the 47th king of Panchalankurichi – to Jagaveera Kattabomman and Arumugathammal. He had two younger brothers Dalavai Kumarasami and Duraisingam. Veerapandiyan was fondly called ‘Karuthaiah’ (the black prince), and Dalavai Kumarasami, ‘Sivathaiah’ (the white prince). Duraisingam, a good orator, earned the sobriquet ‘Oomaidurai’, which actually meant the very opposite – the dumb prince.
On February 2, 1790, Veerapandiyan, thirty, became the king of Panchalankurichi. The Nawab of Arcot who had borrowed huge sums of money from the East India Company gave them the right to collect taxes and levies from the southern region in lieu of the money he had borrowed. The East India Company took advantage of the situation and plundered all the wealth of the people in the name of tax collection. All the ‘poligars’ paid taxes except Veerapandiyan.
Kattabomman refused to pay his dues and for a long time refused to meet Jackson the Collector of the East India Company. Finally, he met Jackson at ‘Ramalinga Vilasam’, the palace of Sethupathi of Ramanathapuram. The meeting ended in a skirmish in which the Deputy Commandant of the Company’s forces, Clarke was slain. Kattabomman and his men fought their way to freedom and safety, but Thanapathi Pillai, Kattabomman’s secretary was taken prisoner.
The Commission of Enquiry that went into the incident fixed the blame on Jackson and relieved him of his post, thinking the Company’s plan to take over the entire country gradually could be marred by Jackson’s fight with Veerapandiya Kattabomman. The new Collector of Tirunelveli wrote to Kattabomman calling him for a meeting on 16th March, 1799. Kattabomman wrote back citing the extreme drought conditions for the delay in the payment of dues and also demanded that all that was robbed off him at Ramanathapuram be restored to him. The Collector wanted the ruling house of Sethupathis to prevent Kattabomman from aligning himself with the enemies of the Company and decided to attack Kattabomman.
Kattabomman refused to meet the Collector and a fight broke out. Under Major Bannerman, the army stood at all the four entrances of Panchalankurichi’s fort. At the southern end, Lieutenant Collins was on the attack. When the fort’s southern doors opened, he was killed by Kattabomman’s warriors.
After suffering heavy losses, the English decided to wait for reinforcements from Palayamkottai. Sensing that his fort could not survive a barrage from heavy cannons, Kattabomman left the fort that night.
A price was set on Kattabomman’s head. Thanapathi Pillai and 16 others were taken prisoners. Thanapathi Pillai was executed and his head perched on a bamboo pole was displayed at Panchalankurichi. Veerapandiya Kattabomman stayed at Kolarpatti at Rajagopala Naicker’s house where the forces surrounded the house.
Kattabomman and his aides fled from there and took refuge in the Thirukalambur forests close to Pudukkottai. Bannerman ordered the ruler of Pudukkottai to arrest Kattabomman. Accordingly, Kattabomman was captured and on October 16, 1799 the case was taken up (nearly three weeks after his arrest near Pudukkottai). After a summary trial, Kattabomman was hanged unceremoniously on a tamarind tree. The fort of Panchalankurichi was razed to the ground and all of Kattabomman’s wealth was looted by the English soldiers.
Veerapandiya Kattabomman was a fearless chieftain who refused to bow down to the demands of the British for agricultural tax on native land, a brave warrior who laid down his life for his motherland. The fight he launched in Panchalankurichi has been hailed as the inspiration behind the first battle of independence of 1857, which the British called the Sepoy Mutiny.
Azhagiya Veerapandiapuram (Ottapidaram of today) was ruled by Jagaveera Pandiyan. He had a minister Bommu who had migrated from Andhra Pradesh to Tamil Nadu who was a brave warrior. He was known as Gettibommu in Telugu to describe his strength and fighting qualities. This, over a period of time, became Kattabomman in Tamil. Kattabomman ascended the throne after Jagaveera Pandiyan, who had no issue, and later came to be known as Adi Kattabomman, the first of the clan of Kattabomman.
Legend has it that during a hunting trip into the forests of Salikulam (close to Azhagiya Pandiyapuram) Kattabomman watched the spectacle of a hare chasing seven hounds. Kattabomman was amazed at this miracle. Believing that the land possessed great powers that could instil courage in people, he built his fort there and named it Panchalankurichi.
Born in this clan of Adi Kattabomman was Veerapandiyan on January 3, 1760 – the 47th king of Panchalankurichi – to Jagaveera Kattabomman and Arumugathammal. He had two younger brothers Dalavai Kumarasami and Duraisingam. Veerapandiyan was fondly called ‘Karuthaiah’ (the black prince), and Dalavai Kumarasami, ‘Sivathaiah’ (the white prince). Duraisingam, a good orator, earned the sobriquet ‘Oomaidurai’, which actually meant the very opposite – the dumb prince.
On February 2, 1790, Veerapandiyan, thirty, became the king of Panchalankurichi. The Nawab of Arcot who had borrowed huge sums of money from the East India Company gave them the right to collect taxes and levies from the southern region in lieu of the money he had borrowed. The East India Company took advantage of the situation and plundered all the wealth of the people in the name of tax collection. All the ‘poligars’ paid taxes except Veerapandiyan.
Kattabomman refused to pay his dues and for a long time refused to meet Jackson the Collector of the East India Company. Finally, he met Jackson at ‘Ramalinga Vilasam’, the palace of Sethupathi of Ramanathapuram. The meeting ended in a skirmish in which the Deputy Commandant of the Company’s forces, Clarke was slain. Kattabomman and his men fought their way to freedom and safety, but Thanapathi Pillai, Kattabomman’s secretary was taken prisoner.
The Commission of Enquiry that went into the incident fixed the blame on Jackson and relieved him of his post, thinking the Company’s plan to take over the entire country gradually could be marred by Jackson’s fight with Veerapandiya Kattabomman. The new Collector of Tirunelveli wrote to Kattabomman calling him for a meeting on 16th March, 1799. Kattabomman wrote back citing the extreme drought conditions for the delay in the payment of dues and also demanded that all that was robbed off him at Ramanathapuram be restored to him. The Collector wanted the ruling house of Sethupathis to prevent Kattabomman from aligning himself with the enemies of the Company and decided to attack Kattabomman.
Kattabomman refused to meet the Collector and a fight broke out. Under Major Bannerman, the army stood at all the four entrances of Panchalankurichi’s fort. At the southern end, Lieutenant Collins was on the attack. When the fort’s southern doors opened, he was killed by Kattabomman’s warriors.
After suffering heavy losses, the English decided to wait for reinforcements from Palayamkottai. Sensing that his fort could not survive a barrage from heavy cannons, Kattabomman left the fort that night.
A price was set on Kattabomman’s head. Thanapathi Pillai and 16 others were taken prisoners. Thanapathi Pillai was executed and his head perched on a bamboo pole was displayed at Panchalankurichi. Veerapandiya Kattabomman stayed at Kolarpatti at Rajagopala Naicker’s house where the forces surrounded the house.
Kattabomman and his aides fled from there and took refuge in the Thirukalambur forests close to Pudukkottai. Bannerman ordered the ruler of Pudukkottai to arrest Kattabomman. Accordingly, Kattabomman was captured and on October 16, 1799 the case was taken up (nearly three weeks after his arrest near Pudukkottai). After a summary trial, Kattabomman was hanged unceremoniously on a tamarind tree. The fort of Panchalankurichi was razed to the ground and all of Kattabomman’s wealth was looted by the English soldiers.
tamil - tamil epic ponniyin selvan - main characters
Tamil epic Ponniyin Selvan by Kalki was first translated to english by C.V. Karthik Narayanan.
Parthiban Kanavu and Sivakamiyin sabadam are some of the other works of Kalki.
People who can read tamil should never ever miss this book.
The main characters in the story are :
Kandaradithar - the late emperor
Sembianmadevi - his wife and dowager queen
Madurantaka Thevar - their son
Paranthaka Sundara Chozhar - the ailing emperor
Vanamadevi - his wife
Aditha Karikalar - their eldest son
Arul mozhi varman - their second son
Ponniyin Selvan - the other name for Raja Raja Cholan
Kundavai - their daughter
Aniruddha Brahmarayar - the prime minister
Chinna Pazhuvettarayar - Commander of Tanjavur fort.
Periya pazhuvettarayar - Treasury keeper and the lord of Pazhuvur
Nandini Devi - his wife
Sambuvarayan - lord of Kadambur
Kandan Maran - his son
Manimekalai - his daughter
Ravidasan, Soman Sambhavan, Idumbankari and Devaralan - Pandiyar Conspirators
Vandiyathevan - a warrior of an impoverished Vana clan and the beloved of Kundavai
Parthibendran - friend of Adita Karikalar
Tirumalai - a vaishnavite spy of the prime minister and Kudandai Astrologer
Sendan Amudan - keepers of the garden
Vani - his mother
Poonkuzhali - boat girl
Mandakini - a lady from Ilangai
Parthiban Kanavu and Sivakamiyin sabadam are some of the other works of Kalki.
People who can read tamil should never ever miss this book.
The main characters in the story are :
Kandaradithar - the late emperor
Sembianmadevi - his wife and dowager queen
Madurantaka Thevar - their son
Paranthaka Sundara Chozhar - the ailing emperor
Vanamadevi - his wife
Aditha Karikalar - their eldest son
Arul mozhi varman - their second son
Ponniyin Selvan - the other name for Raja Raja Cholan
Kundavai - their daughter
Aniruddha Brahmarayar - the prime minister
Chinna Pazhuvettarayar - Commander of Tanjavur fort.
Periya pazhuvettarayar - Treasury keeper and the lord of Pazhuvur
Nandini Devi - his wife
Sambuvarayan - lord of Kadambur
Kandan Maran - his son
Manimekalai - his daughter
Ravidasan, Soman Sambhavan, Idumbankari and Devaralan - Pandiyar Conspirators
Vandiyathevan - a warrior of an impoverished Vana clan and the beloved of Kundavai
Parthibendran - friend of Adita Karikalar
Tirumalai - a vaishnavite spy of the prime minister and Kudandai Astrologer
Sendan Amudan - keepers of the garden
Vani - his mother
Poonkuzhali - boat girl
Mandakini - a lady from Ilangai
political - meeting anton balasingam - by adele balasingam
"...It all began when I married a Tamil man, Anton Balasingham from the island of Sri Lanka, in 1978. In that union, I married the collective consciousness and history of a people: a man who embodied the Tamil psyche with all its strengths and weaknesses. greatness and failings. That history took me to live in the society and culture of one of the world's oldest Eastern civilisations: in the land of the ancient historical origins of his people, Tamil Nadu, the Southern Dravidian state of India.
For many years too I lived in his birthplace, Jaffna, the cultural capital of the Tamil people in tile Northeastern part of Sri Lanka, otherwise known as Tamil Eelam. I became immersed in the trials and tribulations, joys and celebrations of a people in the throes of a struggle to survive against a sophisticated manifestation of genocide. Subsequently, for the past twenty-three years of my life I have been exposed to extraordinary and unique experiences. In the first place.
I am the only foreign person who has lived with shared and witnessed the people's horrendous experience of' state oppression and attempted genocide, and the complex domains of their heroic, sustained and astoundingly ingenious resistance against what would appear to be insurmountable, will breaking odds. More than two decades of my life with the Tamil people has been an honour also, for two reasons.
Firstly, to be witness to the growth and development of the organisation spearheading the struggle for the freedom of a people - the Liberation Tigers of Tamil Eelam - and to share in and witness the phenomenal historical struggle and the incredible sacrifices made by the organisation's cadres.
Secondly, and more importantly, this liberation movement. and the people as a whole trusted me, respected me and revealed to an 'outsider' their inner soul. That my experience with the Tamil people has been profound was probably best conveyed by a Tamil lady friend, who, in conversation under the coolness of the graceful limbs of a mango tree on her farm in Visvamadu, Vanni, suddenly referred to me as `the white Tamil'.When I met Balasingham and fell in love with him more than two decades ago, I could not even begin to imagine my life would unfold the way it did. Undeniably the very act of marrying a man from a socio-cultural environment, which is in virtual contradiction to my own, prescribed at least a different `ordinary' marriage. So how did it come about that two people from two different cultures could meet on a common ground of marriage? It could not have been simply physical attraction: if that were so the relationship would not have been so intense and intimate. So what was it that united us and took me down such an extraordinary path with him?Although Balasingham remains, in essence, the man I married all those years ago, time and circumstances have worked on him to make him the thinker and personality he is today. A quarter of a century ago, the man I married was what I would call a 'religious man'; a 'religious' man not in the sense of adhering to institutionalised religions and observing what he viewed as their primitive rituals and practices, but rather a man concerned with righteousness, goodness and humanism.Bala, thirty six years of age when we first met, had read widely on Eastern philosophical thought, in particular Indian Vedanta philosophy, and he had taken a special interest in the teachings of the Buddha. Indecd, Buddhist philosophy fascinated him so much in his younger days that he visitcd Buddhist scholars in Sri Lanka for exploratory philosophical elucidations. He has also given talks on Buddhism in public forums. As a serious student of Buddhist philosophy, he became deeply disillusioned with the Sri Lankan brand of Buddhism, which, according to him, has been polluted and perverted by racist and chauvinist ideology. But it was his experience of personal tragedy which evoked tremendous reflection, and brought him into confrontation with himself and the philosophies he had so passionately pursued.His concern for righteousness and goodness was literally put to the test when his first wife became extremely ill with chronic renal failure, ending with her requiring life sustaining haemodialysis. The emotional and mental strain of observing and caring for his beautiful young wife teetering on the brink of death by chronic disease invoked in Bala profound philosophical introspection about the self and the human world. The disintegration and transformation of the human form as a consequence of serious physical illness. and, most importantly, the constant confrontation with death made him reflect deeply on the meaning behind human existence. Unique experiences, and reflections on those experiences, made him a wise man and rooted him in the real world as n rationalist.Furthermore, this "as a morally challenging period in Bala's life and a test of his strength of character as he struggled to cope with severe economic hardship and meet the emotional and health needs of his terminally ill partner. The many socio-economic problems he faced and overcame throughout this chapter of his life stretched all dimensions of his being to capacity, and he ultimately came to view goodness and righteousness not as words culled from the pages of books or something indoctrinated into us, but rather, as a harmonised faculty of mind and action emanating from our essential being. Sadly, his wife succumbed to her illness after five years of haemodialysis: much of it carried out at home. It was during this highly demanding period his own mortality stared him in the face - diabetes was diagnosed. Subsequently, out of this exploration and reflection of the dynamics of the personal self came this rather unique personality which I could only describe as `religious'. And it was this `religious' type of personality I knew I had been hoping to find in a partner.But I prefer to use a different term and describe the man I met and who became my husband as what I called a `real' human being. Bala was, when I met him, most things I hoped the man I married would be; mature, wise, mentally strong and most importantly, caring. By wise I did not mean an intellectual and by mentally strong I did not mean 'macho', overbearing or aggressive. I was hoping to meet that exceptional human being who is humble but not weak: who is simple but yet deep; who is assertive but not egoic; who is confident but not arrogant; who was generous; who is proud but not vain; a person who is not selfish and thoughtless. That was the man I met all those years ago, and I knew Balasingham was for me within a few weeks of our first meeting.
For many years too I lived in his birthplace, Jaffna, the cultural capital of the Tamil people in tile Northeastern part of Sri Lanka, otherwise known as Tamil Eelam. I became immersed in the trials and tribulations, joys and celebrations of a people in the throes of a struggle to survive against a sophisticated manifestation of genocide. Subsequently, for the past twenty-three years of my life I have been exposed to extraordinary and unique experiences. In the first place.
I am the only foreign person who has lived with shared and witnessed the people's horrendous experience of' state oppression and attempted genocide, and the complex domains of their heroic, sustained and astoundingly ingenious resistance against what would appear to be insurmountable, will breaking odds. More than two decades of my life with the Tamil people has been an honour also, for two reasons.
Firstly, to be witness to the growth and development of the organisation spearheading the struggle for the freedom of a people - the Liberation Tigers of Tamil Eelam - and to share in and witness the phenomenal historical struggle and the incredible sacrifices made by the organisation's cadres.
Secondly, and more importantly, this liberation movement. and the people as a whole trusted me, respected me and revealed to an 'outsider' their inner soul. That my experience with the Tamil people has been profound was probably best conveyed by a Tamil lady friend, who, in conversation under the coolness of the graceful limbs of a mango tree on her farm in Visvamadu, Vanni, suddenly referred to me as `the white Tamil'.When I met Balasingham and fell in love with him more than two decades ago, I could not even begin to imagine my life would unfold the way it did. Undeniably the very act of marrying a man from a socio-cultural environment, which is in virtual contradiction to my own, prescribed at least a different `ordinary' marriage. So how did it come about that two people from two different cultures could meet on a common ground of marriage? It could not have been simply physical attraction: if that were so the relationship would not have been so intense and intimate. So what was it that united us and took me down such an extraordinary path with him?Although Balasingham remains, in essence, the man I married all those years ago, time and circumstances have worked on him to make him the thinker and personality he is today. A quarter of a century ago, the man I married was what I would call a 'religious man'; a 'religious' man not in the sense of adhering to institutionalised religions and observing what he viewed as their primitive rituals and practices, but rather a man concerned with righteousness, goodness and humanism.Bala, thirty six years of age when we first met, had read widely on Eastern philosophical thought, in particular Indian Vedanta philosophy, and he had taken a special interest in the teachings of the Buddha. Indecd, Buddhist philosophy fascinated him so much in his younger days that he visitcd Buddhist scholars in Sri Lanka for exploratory philosophical elucidations. He has also given talks on Buddhism in public forums. As a serious student of Buddhist philosophy, he became deeply disillusioned with the Sri Lankan brand of Buddhism, which, according to him, has been polluted and perverted by racist and chauvinist ideology. But it was his experience of personal tragedy which evoked tremendous reflection, and brought him into confrontation with himself and the philosophies he had so passionately pursued.His concern for righteousness and goodness was literally put to the test when his first wife became extremely ill with chronic renal failure, ending with her requiring life sustaining haemodialysis. The emotional and mental strain of observing and caring for his beautiful young wife teetering on the brink of death by chronic disease invoked in Bala profound philosophical introspection about the self and the human world. The disintegration and transformation of the human form as a consequence of serious physical illness. and, most importantly, the constant confrontation with death made him reflect deeply on the meaning behind human existence. Unique experiences, and reflections on those experiences, made him a wise man and rooted him in the real world as n rationalist.Furthermore, this "as a morally challenging period in Bala's life and a test of his strength of character as he struggled to cope with severe economic hardship and meet the emotional and health needs of his terminally ill partner. The many socio-economic problems he faced and overcame throughout this chapter of his life stretched all dimensions of his being to capacity, and he ultimately came to view goodness and righteousness not as words culled from the pages of books or something indoctrinated into us, but rather, as a harmonised faculty of mind and action emanating from our essential being. Sadly, his wife succumbed to her illness after five years of haemodialysis: much of it carried out at home. It was during this highly demanding period his own mortality stared him in the face - diabetes was diagnosed. Subsequently, out of this exploration and reflection of the dynamics of the personal self came this rather unique personality which I could only describe as `religious'. And it was this `religious' type of personality I knew I had been hoping to find in a partner.But I prefer to use a different term and describe the man I met and who became my husband as what I called a `real' human being. Bala was, when I met him, most things I hoped the man I married would be; mature, wise, mentally strong and most importantly, caring. By wise I did not mean an intellectual and by mentally strong I did not mean 'macho', overbearing or aggressive. I was hoping to meet that exceptional human being who is humble but not weak: who is simple but yet deep; who is assertive but not egoic; who is confident but not arrogant; who was generous; who is proud but not vain; a person who is not selfish and thoughtless. That was the man I met all those years ago, and I knew Balasingham was for me within a few weeks of our first meeting.
tamil - singapore tamil school - in my words from a rich history article i recently read
Kadayanullur Street is named after the Tamil Muslims who migrated to Singapore from Kadayanullur, a town in South India. They settled in Tanjong Pagar.
The Kadayanullur Tamil Muslims in Chinatown were interested in educating their children in their mother tongue (Tamil) as it was imperative that they promote their cultural values. Tamil education started when Tamils began to settle down and brought their families from India to Singapore.
This community was a small one. Its members were petty shopkeepers, retailers, and office peons; they were either illiterate or had only a basic education but they realized the importance of Tamil education.
Early attempts to set up a Tamil School were unsuccessful but by 1936 a class of 26 pupils was started with one teacher who taught both English and Tamil; the school was located in Tras Street in Tanjong Pagar.
In 1946 Umar Pulavar Tamil School was established in a shophouse at 72 Tanjong Pagar Road. A new building was completed in 1950 and because of increased enrolment a Building Fund was started for bigger premises. In March 1960 the new building was completed and it became known as Umar Pulavar Tamil High School. The school functioned up to 1982. It closed when enrolment dropped because Tamil students could offer Tamil as their Second Language in English Schools. To remember the School the St George's Road Tamil Language Centre was renamed Umar Pulavar Tamil Language Centre.
Umar Pulavar Tamil Language Centre now in Serangoon Road ( occupying former Beaty Secondary School) is a reminder of the keen interest shown by Kadyanallur Tamil Muslims in Tamil education in Singapore. Umar Pulavar was a famous Tamil poet who lived in the 17th century and wrote the 'Seerapuranam' and 'Madhu Mozhi Malay'. The title of 'Pulavar' is given to a famous poet.
The Kadayanullur Tamil Muslims in Chinatown were interested in educating their children in their mother tongue (Tamil) as it was imperative that they promote their cultural values. Tamil education started when Tamils began to settle down and brought their families from India to Singapore.
This community was a small one. Its members were petty shopkeepers, retailers, and office peons; they were either illiterate or had only a basic education but they realized the importance of Tamil education.
Early attempts to set up a Tamil School were unsuccessful but by 1936 a class of 26 pupils was started with one teacher who taught both English and Tamil; the school was located in Tras Street in Tanjong Pagar.
In 1946 Umar Pulavar Tamil School was established in a shophouse at 72 Tanjong Pagar Road. A new building was completed in 1950 and because of increased enrolment a Building Fund was started for bigger premises. In March 1960 the new building was completed and it became known as Umar Pulavar Tamil High School. The school functioned up to 1982. It closed when enrolment dropped because Tamil students could offer Tamil as their Second Language in English Schools. To remember the School the St George's Road Tamil Language Centre was renamed Umar Pulavar Tamil Language Centre.
Umar Pulavar Tamil Language Centre now in Serangoon Road ( occupying former Beaty Secondary School) is a reminder of the keen interest shown by Kadyanallur Tamil Muslims in Tamil education in Singapore. Umar Pulavar was a famous Tamil poet who lived in the 17th century and wrote the 'Seerapuranam' and 'Madhu Mozhi Malay'. The title of 'Pulavar' is given to a famous poet.
political - let my brothers and sisters decide what they want
We have been hearing parrot-like repetitive statements from policy framers of this country that a political solution within the framework of a unified nation is alone the only panacea available to resolve the conflict between the freedom fighters of Tamil Ealam and the oppressive Sinhalese regime of Sri Lanka. We must go back in our memory lane to find out what happened to:
1. The Bandaranaike- Chelvanayam Pact of 1957
2. Dudley Senanaike-S.V.J.Chelvanayagam Pact in 1965
3. The Indo-Lanka Accord
4. 13th Amendment to Lankan Constitution in 1987
5. The Democratic People’s Alliance proposals of 1988
6. The interim report of Mangala Moonesinghe Parliamentary Select Committee 1992
7. The Gamini Dissanayake proposals contained in the UNP manifesto1994.
8. Draft provisions of the Constitution containing the proposals of the Government of Sri lanka relating to devolution of power by Chandrika.
23 initiatives between 1957 and now had failed to yield any result. Yet Indian bureaucracy is trying to mislead this government also that “ political solution” is possible what new proposal India has which has not been said in of these 23 proposals and which India thinks can resolve the crisis within the framework of a unitary state. India that cannot resolve Kashmir issue or for that matter the question of sub-nationalism in India is now gearing itself to commit another faux pas in its foreign policy. Dravida Peravai urges the Union government to be clear in its goals, sure of its approach and have a clear-cut solution in mind before taking the plunge.
The 1978 constitution adopted by the UNP government (1977-1989) once for all had closed all options towards federalism. Article 2 of that Constitution declares the Republic of Sri Lanka as a UNITARY STATE. Article 76 declares that Parliament shall not abdicate in any manner alienate its legislative power and shall not set up any authority with legislative power. THESE TWO ARTICLES PROHIBITS POLITICAL DEVOLUTION. Yet Indian government influenced by quixotic arguments of bureaucrats hopes it can mediate and resolve the crisis. A clever ploy by the Pro-Sinhalese media warns that secessionism will rear its head in Tamil Nadu. None thought that Indian Muslims, who are more in number compared to Tamils, will demand a homeland here, if Palestinian cause is supported by India. The kind of genocide witnessed in Ealam is unheard of in Indian soil and condition is not conducive here for any movement to gain much foothold.
The right of self-determination must be respected and if India intends to intervene it should seek United Nations help to hold a plebiscite in Ealam and accept the verdict of the people. India cannot and should not impose the prescriptions offered by its bureaucracy.
Many policy makers live in a world of make belief. They think 1983 is watershed in the history of Sri Lanka. IT IS NOT SO. IT IS TRUE THAT SINHALESE STARTED TARGETING TAMILS FROM 1983. BUT SINHALESE WERE FOR ETHNIC CLEANSING DATING BACK TO A CENTURY. Kumari Jayawardene in her book on Ethnic and class clashes in Sri lanka wrote: The first riots in recent history of Sri lanka occurred in 1883 at Kotana adjacent to Colombo between Sinhalese Buddhists and Catholics.’ So religious intolerance is one hallmark of Sinhalese policy.
While plantation labour went from India in search of jobs, Anagarika Dharmapala was furious over British for importing untouchables to Sri Lanka. This stands testimony to the anti-dalit mentality of the Sinhalese chauvinists.
The next to be targeted were small traders from Bombay and South India. Buddhist religious leader Anagarika Dharmapala spitted venom in his speeches against North and South Indian traders. The culmination of this hate campaign resulted in wherein numerous lost their lives in 1915.In 1930 Sinhalese chauvinists next ignited their campaign of hate against the 30000 settlers from Kerala. A.E.Gunesingha, a trade unionist groomed by none other than Communist leader A.K.Gopalan launched vituperative attacks through his mouthpiece ”Veeraiyya”
So, much before British offered universal suffrage in 1920, the Sinhalese were keen to get rid of Indian plantation Tamils. The problem of plantation which Srimavo-Sastri pact tried to aggravate by terming them as a separate country less people IS A HIMALAYAM BLUNDER committed by our external affairs policy makers.
Then came the EALAM TAMILS ETHNIC ISSUE, which has any solution all these years. The American Jews had the liberty to help for the formation of Israel like a bolt from the blue. Including India everyone supported the Palestinian cause. Such cross border support based on humanitarian reasons cannot be extended by TAMILS to FELLOW TAMILS ACROSS THE PALK STRAITS.
Indira Gandhi can barter away our tiny island KATCHATHEEVU depriving Tamil fishermen their centuries old fishing rights by agreements signed during emergency. Yet we cannot seek its revocation in the light of continued killings of our fishermen in mid seas. We fail to understand the mindset of the policy makers at the Capital. THEY FAIL TO UNDERSTAND ETHNIC CLEANSING IS A BARBARIAN CONCEPT IMBEDDED DEEP IN THE PSYCHE OF THE SINHALESE CHAUVINISTS.
WE FEEL INDIA, NORWAY AND UNITED NATIONS CAN ENSURE CEASEFIRE AND HOLD A PLEBISCITE TO ENABLE TAMILS TO DECIDE THEIR DESTINY AS PER HIGHEST DEMOCRATIC TRADITIONS.
1. The Bandaranaike- Chelvanayam Pact of 1957
2. Dudley Senanaike-S.V.J.Chelvanayagam Pact in 1965
3. The Indo-Lanka Accord
4. 13th Amendment to Lankan Constitution in 1987
5. The Democratic People’s Alliance proposals of 1988
6. The interim report of Mangala Moonesinghe Parliamentary Select Committee 1992
7. The Gamini Dissanayake proposals contained in the UNP manifesto1994.
8. Draft provisions of the Constitution containing the proposals of the Government of Sri lanka relating to devolution of power by Chandrika.
23 initiatives between 1957 and now had failed to yield any result. Yet Indian bureaucracy is trying to mislead this government also that “ political solution” is possible what new proposal India has which has not been said in of these 23 proposals and which India thinks can resolve the crisis within the framework of a unitary state. India that cannot resolve Kashmir issue or for that matter the question of sub-nationalism in India is now gearing itself to commit another faux pas in its foreign policy. Dravida Peravai urges the Union government to be clear in its goals, sure of its approach and have a clear-cut solution in mind before taking the plunge.
The 1978 constitution adopted by the UNP government (1977-1989) once for all had closed all options towards federalism. Article 2 of that Constitution declares the Republic of Sri Lanka as a UNITARY STATE. Article 76 declares that Parliament shall not abdicate in any manner alienate its legislative power and shall not set up any authority with legislative power. THESE TWO ARTICLES PROHIBITS POLITICAL DEVOLUTION. Yet Indian government influenced by quixotic arguments of bureaucrats hopes it can mediate and resolve the crisis. A clever ploy by the Pro-Sinhalese media warns that secessionism will rear its head in Tamil Nadu. None thought that Indian Muslims, who are more in number compared to Tamils, will demand a homeland here, if Palestinian cause is supported by India. The kind of genocide witnessed in Ealam is unheard of in Indian soil and condition is not conducive here for any movement to gain much foothold.
The right of self-determination must be respected and if India intends to intervene it should seek United Nations help to hold a plebiscite in Ealam and accept the verdict of the people. India cannot and should not impose the prescriptions offered by its bureaucracy.
Many policy makers live in a world of make belief. They think 1983 is watershed in the history of Sri Lanka. IT IS NOT SO. IT IS TRUE THAT SINHALESE STARTED TARGETING TAMILS FROM 1983. BUT SINHALESE WERE FOR ETHNIC CLEANSING DATING BACK TO A CENTURY. Kumari Jayawardene in her book on Ethnic and class clashes in Sri lanka wrote: The first riots in recent history of Sri lanka occurred in 1883 at Kotana adjacent to Colombo between Sinhalese Buddhists and Catholics.’ So religious intolerance is one hallmark of Sinhalese policy.
While plantation labour went from India in search of jobs, Anagarika Dharmapala was furious over British for importing untouchables to Sri Lanka. This stands testimony to the anti-dalit mentality of the Sinhalese chauvinists.
The next to be targeted were small traders from Bombay and South India. Buddhist religious leader Anagarika Dharmapala spitted venom in his speeches against North and South Indian traders. The culmination of this hate campaign resulted in wherein numerous lost their lives in 1915.In 1930 Sinhalese chauvinists next ignited their campaign of hate against the 30000 settlers from Kerala. A.E.Gunesingha, a trade unionist groomed by none other than Communist leader A.K.Gopalan launched vituperative attacks through his mouthpiece ”Veeraiyya”
So, much before British offered universal suffrage in 1920, the Sinhalese were keen to get rid of Indian plantation Tamils. The problem of plantation which Srimavo-Sastri pact tried to aggravate by terming them as a separate country less people IS A HIMALAYAM BLUNDER committed by our external affairs policy makers.
Then came the EALAM TAMILS ETHNIC ISSUE, which has any solution all these years. The American Jews had the liberty to help for the formation of Israel like a bolt from the blue. Including India everyone supported the Palestinian cause. Such cross border support based on humanitarian reasons cannot be extended by TAMILS to FELLOW TAMILS ACROSS THE PALK STRAITS.
Indira Gandhi can barter away our tiny island KATCHATHEEVU depriving Tamil fishermen their centuries old fishing rights by agreements signed during emergency. Yet we cannot seek its revocation in the light of continued killings of our fishermen in mid seas. We fail to understand the mindset of the policy makers at the Capital. THEY FAIL TO UNDERSTAND ETHNIC CLEANSING IS A BARBARIAN CONCEPT IMBEDDED DEEP IN THE PSYCHE OF THE SINHALESE CHAUVINISTS.
WE FEEL INDIA, NORWAY AND UNITED NATIONS CAN ENSURE CEASEFIRE AND HOLD A PLEBISCITE TO ENABLE TAMILS TO DECIDE THEIR DESTINY AS PER HIGHEST DEMOCRATIC TRADITIONS.
political - my land - my people - my story
When a country is being ravaged by war, an account of the events and reasons which caused it is topical and calls for no apology or explanation.
There appears to be a general misinformation concerning the civil war in Srilanka. It is often repeated, particularly in the information media that the Tamils are fighting for a separate state because they are discriminated against in education and employment opportunities by the majority Sinhalese.
It is not true. No people ever have recourse to such a serious remedy as armed warfare against the state to correct discrimination in education and employment. While it is true that such discrimination provoked discontent and unrest among the Tamil youth, the real causes which led to their taking up arms and fighting a war for their separate state lie far deeper in the political and social history of the island more particularly in the Tamil-Sinhalese conflicts which surfaced during the last few decades of British rule and intensified after its withdrawal.
The dawn of the 17th century saw the ships of the seafaring nations of Europe appear in the Indian Ocean waters. They were attracted to the island by the cinnamon trade of Ceylon. They found a prosperous Tamil kingdom in the North and East of Ceylon which has existed for more than five centuries. This tamil kingdom survived the conquests of the Pandiya, the Sinhalese and the Vijaya Nagara rulers, and came to an end only in 1621 when it was conquered by the Portuguese. The same invasion compelled the Sinhalese to move southwards leaving the ancient centers of Anuradhapura and Polonnaruwa as no-mans land.
The Portuguese rule over the Jaffna and Kotte kingdoms was short lived. The Dutch conquered them from the Portuguese and established their rule until the close of the 18th century when the British ousted the Dutch. For the entire duration of the Portuguese and Dutch occupation of the Jaffna and Kotte kingdom territories the occupying powers had maintained separate administrations in the respective territories. The people were contained in their respective territories and the Tamil Sinhalese animosity had no chance to show up. The British continued that system in the beginning even with regard to the newly annexed Kandyan kingdom territory.
Soon after the Colebrook unification of the conquered territories in 1833, the British divided the island into 9 provinces for their administrative convenience. In so doing, they recognised the Tamil ethnic character of the territory and population of the old Jaffna Kingdom and ensured its continuity by carving out 2 separate provinces out of the territory where the population would not be mixed but entirely Tamil speaking. They are the northern and eastern provinces, now recognised as the NorthEast province consequent to the Indo-Sri Lanka pact of 1987, which among other things, took cognizance of the historical contiguity of the Tamil habitat and paved the way for the current provincial councils set up. Ironically, the provincial council system which was principally introduced to provide an asymmetrical devolution to the Tamil habitat, is now effectively functioning in all parts of the island with elected representatives save the NorthEast which is defunct.
From the time British contemplated full independence to Ceylon commencing from mid 19th century until the mid of the 20th century there always were haggling between the Tamil leaders and their Sinhala counterparts in arriving at a consensus in sharing power in the new formation.
In the 1920s Sir. Pon. Arunachalam laboured hard to bring all the splintered Sinhalese political groupings and the Tamil associations under the umbrella of one common national organisation called the Ceylon National Congress(CNC) to press for constitutional reforms from the British Government on the understanding that the benefits of the reforms would be shared by both the peoples in an equal partnership. When the time came to formulate demands, the Sinhalese leaders went back on their undertaking and used their majority in numbers to force the Tamils and the Congress President Sir. P. Arunachalam to leave the Congress.
A Sinhalese delegation of prominent leaders went all the way to Jaffna to meet with Tamil leaders and negotiate for an agreed common demand to be presented to the British concerning the basis of legislative representation. The resulting agreement was called the ?Mahendra pact?. It was repudiated in due time by the Sinhalese leaders on the ground that the name of their organisation has since been changed.
Important leaders representing the pan- Sinhalese CNC entered into a similar agreement with Sir. Pon. Ramanathan, leader of the Tamils, to be placed before the Royal Commission under the Chairmanship of Lord Donoughmore which was due to visit Ceylon. While giving evidence before the Commission, however, noting that the Commissioners were inclined against the principle of communal representation advocated by the then Tamil leaders, the Sinhalese leaders went back on their agreement and told the Commission that they should not be held bound by that agreement.
In the 1940s, after the conclusion of WW11 when the Soulbury proposals for a new Dominion Status type of constitution were being opposed by the Tamils, and the British were insisting as a pre-condition that all the communities in the island must accept the new scheme, Sinhalese leaders in their speeches in the legislature promised the Tamils to work the new scheme fairly and not to the detriment of the Tamils and pleaded with a credulous set of Tamil leaders to trust their word of honour and help them to take advantage of the British offer. The Tamil leaders trusted and voted for the acceptance of the Soulbury scheme. When the first Prime Minister under the new scheme was negotiating with the British to advance the Dominion Status into complete independence and the British again insisted on a consensus of all the communities. D.S. Senannayake made the same promise on behalf of the Sinhalese and persuaded a friendly and trusting minister in the cabinet(C. Suntharalingam) to join in the unanimous request to the British. Suntharalingam trusted his friend and Ceylon became fully independent. After independence all these promises were thrown to the four winds and laws after laws were pushed through by the Sinhalese dominated governments hitting the Tamils.
Soon after the transfer of political power to the Sinhalese majority, national chauvinism reigned supreme and fuelled a vicious and violent form of state oppression against the Tamil people. It assumed a multi ?dimensional thrust, attacking simultaneously on different levels of the conditions of existence of the Tamil people. It imperilled their linguistic rights, the right to education and employment; it deprived their right to ownership of their traditional lands, endangered their religious and cultural life and as a consequence posed a serious threat to their very right to existence. As an integral part of the genocidal program, the state organised periodical communal holocausts, which plagued the island, resulting in mass extermination of Tamils and massive destruction of their property.
The first victims of the Sinhala racist onslaught were the Tamil plantation workers. A million of this working people, who toiled for the prosperity of the island for more than a century, were disenfranchised by the most infamous citizenship legislation in Sri Lankan political history, which robbed these people of their basic human rights and reduced them to an appalling condition of statelessness.
The most vicious form of oppression calculated to destroy the ethnic identity of the Tamils was the aggressive state aided colonisation, which began soon after independence, and has now swallowed nearly 3000 square miles of Tamil territory. The worst affected areas are in the Eastern province. The Eastern province became a hot-bed of communal strife because of this.
The state oppression soon penetrated into the sphere of language, education and employment. The ?Sinhala only? movement spearheaded by Mr. S.W.R.D. Banadaranaike brought him to political power in 1956. His first Act in Parliament made Sinhala the only official language of the country. This Act demanded proficiency in Sinhala in the civil service. Tamil public servants, deprived of the rights of increments and promotions, were forced to learn the Sinhala language or leave employment. Employment opportunities in the public service were practically closed to Tamils.
In the sphere of education a notorious discriminatory selective device called ?standardisation? was introduced in 1970, which demanded higher marks from the Tamil students for university admissions whereas the Sinhalese students were admitted with lower grades. State oppression also showed its intensity in the economic strangulation of the Tamil nation. Tamil areas were totally isolated from all national development projects for nearly 50 years. Major racial conflagrations that erupted violently against the Tamil people were inspired and master minded by the Sinhala regimes as part of a genocidal program (1956, 1958, 1961, 1974, 1977, 1979, 1981 and July 1983).
The cumulative effect of this multi-dimensional oppression threatened the very survival of the Tamil people, aggravated the ethnic conflict and made reconciliation and co-existence between the two nations extremely difficult. It stiffened the Tamil militancy and created conditions for the emergence of the Tamil armed resistance movement. It paved the way for the invocation of the Tamil right to self determination and secession.
The following turn of events, inter alia, contributed largely to the hardening of attitudes in the Tamil thinking.
The Tamil Federal Party protested against the Sinhala only Act, demonstrated passively and performed a Gandhian non-violent Satygraha on 5 June 1956 opposite the parliament on the Galle Face green. Sinhala hooligans stoned and assaulted the peaceful picketers and the rioting soon spread to several parts of the island. Responding to the Tamil demand for federal form of autonomy Mr. Banadaranaike entered into an agreement with the Federal Party leader Mr. S.J.V. Chelvanayakam(B-C pact). J.R. Jeyawardana of the UNP and Buddhist monks protested and the pact was abrogated. Anti Tamil riots of 1958 resulted in thousands of Tamils being killed and the rest who were made refugees had to be shipped to the northern and eastern provinces for safety. The Federal Party organised mass civil disobedience movement (Satyagraha) in 1961 which paralysed government activities in all the Tamil districts. The government moved in the military and repressed the agitation which went on for 3 months. In 1965 the UNP assumed political power and the Federal Party entered into an agreement (D-C pact). UNP too abrogated the pact when confronted with the pressure of Sinhala opposition. Sinhalese youths rose up in rebellion against the government of Srimavo Bandaranaike in 1971. Sri Lankan armed forces launched a brutal counter offensive and brought the situation under control killing more than 10,000 Sinhala youths. The Constituent Assembly of 1972 amended the 1948 constitution, repealing the minority protection clause 29 which brought an end to Tamil participation in the sharing of state power and created a condition of political alienation of the Tamil people. Killing of 8 Tamil youths in Police violence during the Fourth International Conference of Tamil Research held in Jaffna on 10th January 1974. Burning by police of the Jaffna library.
The political structure of the Federal Party and its successor the Tamil United Front, founded on a conservative ideology, could not provide the basis for the articulation of revolutionary politics. It became very clear to the Tamil people and particularly to the militant youths that the Tamil national leaders, though they fiercely championed the cause of the Tamils, had failed to formulate any concrete practical program of political action to liberate the oppressed Tamil nation.
The resistance campaign of the Tamil militant youth against the repressive Sinhala state, which manifested in the form of disparate outbursts of political violence in the early 70s, sought concrete political expression in an organisational structure built on a radical political theory and practice. Neither the Tamil leadership nor the Left movement offered any concrete political venue to the aspirations of the rebellious youth.
The reactive violence of the Tamil youths against the terrorist violence of the racist Sinhala state assumed the character of an organised form of armed resistance movement with the birth and growth of the Liberation Tigers of Tamil Eelam.
The emergence of the Tamil Tiger guerrilla movement, Liberation Tigers of Tamil Eelam(LTTE) marked a new historical epoch in the nature and structure of the Tamil national struggle extending the dimension of the agitation to popular armed resistance. The LTTE under the leadership of its leader Mr Veluppillai Prabaharan soon developed a political and military structure that provided organisational expressions to the aspirations of the rebellious Tamil militant who had become disenchanted with non-violent political agitation and resolved to fight back the repressive state through armed struggle. Demonstrating extra ordinary talent in planning military strategy and tactics and executing them to the amazement of the enemy, Prabaharan soon became a symbol of Tamil resistant and the LTTE he founded evolved into a revolutionary movement to spearhead the Tamil national liberation struggle.
Having been able to successfully evict the occupying Sinhala military from major parts of the Tamil homeland through well organised military offensives the LTTE while doing so, did organise a well structured administrative pattern that would meet the needs of the people almost parallel to the civil administration in other parts of the country. Thus came up the present administrative structures including the judiciary, the police and discipline military and naval units which functions as the bulwark of the Tamil people against state discrimination and oppression. The special feature one sees in the LTTE administered territories is the freedom and ease with which people go about in their day-today life without military subjugation and coercion.
There appears to be a general misinformation concerning the civil war in Srilanka. It is often repeated, particularly in the information media that the Tamils are fighting for a separate state because they are discriminated against in education and employment opportunities by the majority Sinhalese.
It is not true. No people ever have recourse to such a serious remedy as armed warfare against the state to correct discrimination in education and employment. While it is true that such discrimination provoked discontent and unrest among the Tamil youth, the real causes which led to their taking up arms and fighting a war for their separate state lie far deeper in the political and social history of the island more particularly in the Tamil-Sinhalese conflicts which surfaced during the last few decades of British rule and intensified after its withdrawal.
The dawn of the 17th century saw the ships of the seafaring nations of Europe appear in the Indian Ocean waters. They were attracted to the island by the cinnamon trade of Ceylon. They found a prosperous Tamil kingdom in the North and East of Ceylon which has existed for more than five centuries. This tamil kingdom survived the conquests of the Pandiya, the Sinhalese and the Vijaya Nagara rulers, and came to an end only in 1621 when it was conquered by the Portuguese. The same invasion compelled the Sinhalese to move southwards leaving the ancient centers of Anuradhapura and Polonnaruwa as no-mans land.
The Portuguese rule over the Jaffna and Kotte kingdoms was short lived. The Dutch conquered them from the Portuguese and established their rule until the close of the 18th century when the British ousted the Dutch. For the entire duration of the Portuguese and Dutch occupation of the Jaffna and Kotte kingdom territories the occupying powers had maintained separate administrations in the respective territories. The people were contained in their respective territories and the Tamil Sinhalese animosity had no chance to show up. The British continued that system in the beginning even with regard to the newly annexed Kandyan kingdom territory.
Soon after the Colebrook unification of the conquered territories in 1833, the British divided the island into 9 provinces for their administrative convenience. In so doing, they recognised the Tamil ethnic character of the territory and population of the old Jaffna Kingdom and ensured its continuity by carving out 2 separate provinces out of the territory where the population would not be mixed but entirely Tamil speaking. They are the northern and eastern provinces, now recognised as the NorthEast province consequent to the Indo-Sri Lanka pact of 1987, which among other things, took cognizance of the historical contiguity of the Tamil habitat and paved the way for the current provincial councils set up. Ironically, the provincial council system which was principally introduced to provide an asymmetrical devolution to the Tamil habitat, is now effectively functioning in all parts of the island with elected representatives save the NorthEast which is defunct.
From the time British contemplated full independence to Ceylon commencing from mid 19th century until the mid of the 20th century there always were haggling between the Tamil leaders and their Sinhala counterparts in arriving at a consensus in sharing power in the new formation.
In the 1920s Sir. Pon. Arunachalam laboured hard to bring all the splintered Sinhalese political groupings and the Tamil associations under the umbrella of one common national organisation called the Ceylon National Congress(CNC) to press for constitutional reforms from the British Government on the understanding that the benefits of the reforms would be shared by both the peoples in an equal partnership. When the time came to formulate demands, the Sinhalese leaders went back on their undertaking and used their majority in numbers to force the Tamils and the Congress President Sir. P. Arunachalam to leave the Congress.
A Sinhalese delegation of prominent leaders went all the way to Jaffna to meet with Tamil leaders and negotiate for an agreed common demand to be presented to the British concerning the basis of legislative representation. The resulting agreement was called the ?Mahendra pact?. It was repudiated in due time by the Sinhalese leaders on the ground that the name of their organisation has since been changed.
Important leaders representing the pan- Sinhalese CNC entered into a similar agreement with Sir. Pon. Ramanathan, leader of the Tamils, to be placed before the Royal Commission under the Chairmanship of Lord Donoughmore which was due to visit Ceylon. While giving evidence before the Commission, however, noting that the Commissioners were inclined against the principle of communal representation advocated by the then Tamil leaders, the Sinhalese leaders went back on their agreement and told the Commission that they should not be held bound by that agreement.
In the 1940s, after the conclusion of WW11 when the Soulbury proposals for a new Dominion Status type of constitution were being opposed by the Tamils, and the British were insisting as a pre-condition that all the communities in the island must accept the new scheme, Sinhalese leaders in their speeches in the legislature promised the Tamils to work the new scheme fairly and not to the detriment of the Tamils and pleaded with a credulous set of Tamil leaders to trust their word of honour and help them to take advantage of the British offer. The Tamil leaders trusted and voted for the acceptance of the Soulbury scheme. When the first Prime Minister under the new scheme was negotiating with the British to advance the Dominion Status into complete independence and the British again insisted on a consensus of all the communities. D.S. Senannayake made the same promise on behalf of the Sinhalese and persuaded a friendly and trusting minister in the cabinet(C. Suntharalingam) to join in the unanimous request to the British. Suntharalingam trusted his friend and Ceylon became fully independent. After independence all these promises were thrown to the four winds and laws after laws were pushed through by the Sinhalese dominated governments hitting the Tamils.
Soon after the transfer of political power to the Sinhalese majority, national chauvinism reigned supreme and fuelled a vicious and violent form of state oppression against the Tamil people. It assumed a multi ?dimensional thrust, attacking simultaneously on different levels of the conditions of existence of the Tamil people. It imperilled their linguistic rights, the right to education and employment; it deprived their right to ownership of their traditional lands, endangered their religious and cultural life and as a consequence posed a serious threat to their very right to existence. As an integral part of the genocidal program, the state organised periodical communal holocausts, which plagued the island, resulting in mass extermination of Tamils and massive destruction of their property.
The first victims of the Sinhala racist onslaught were the Tamil plantation workers. A million of this working people, who toiled for the prosperity of the island for more than a century, were disenfranchised by the most infamous citizenship legislation in Sri Lankan political history, which robbed these people of their basic human rights and reduced them to an appalling condition of statelessness.
The most vicious form of oppression calculated to destroy the ethnic identity of the Tamils was the aggressive state aided colonisation, which began soon after independence, and has now swallowed nearly 3000 square miles of Tamil territory. The worst affected areas are in the Eastern province. The Eastern province became a hot-bed of communal strife because of this.
The state oppression soon penetrated into the sphere of language, education and employment. The ?Sinhala only? movement spearheaded by Mr. S.W.R.D. Banadaranaike brought him to political power in 1956. His first Act in Parliament made Sinhala the only official language of the country. This Act demanded proficiency in Sinhala in the civil service. Tamil public servants, deprived of the rights of increments and promotions, were forced to learn the Sinhala language or leave employment. Employment opportunities in the public service were practically closed to Tamils.
In the sphere of education a notorious discriminatory selective device called ?standardisation? was introduced in 1970, which demanded higher marks from the Tamil students for university admissions whereas the Sinhalese students were admitted with lower grades. State oppression also showed its intensity in the economic strangulation of the Tamil nation. Tamil areas were totally isolated from all national development projects for nearly 50 years. Major racial conflagrations that erupted violently against the Tamil people were inspired and master minded by the Sinhala regimes as part of a genocidal program (1956, 1958, 1961, 1974, 1977, 1979, 1981 and July 1983).
The cumulative effect of this multi-dimensional oppression threatened the very survival of the Tamil people, aggravated the ethnic conflict and made reconciliation and co-existence between the two nations extremely difficult. It stiffened the Tamil militancy and created conditions for the emergence of the Tamil armed resistance movement. It paved the way for the invocation of the Tamil right to self determination and secession.
The following turn of events, inter alia, contributed largely to the hardening of attitudes in the Tamil thinking.
The Tamil Federal Party protested against the Sinhala only Act, demonstrated passively and performed a Gandhian non-violent Satygraha on 5 June 1956 opposite the parliament on the Galle Face green. Sinhala hooligans stoned and assaulted the peaceful picketers and the rioting soon spread to several parts of the island. Responding to the Tamil demand for federal form of autonomy Mr. Banadaranaike entered into an agreement with the Federal Party leader Mr. S.J.V. Chelvanayakam(B-C pact). J.R. Jeyawardana of the UNP and Buddhist monks protested and the pact was abrogated. Anti Tamil riots of 1958 resulted in thousands of Tamils being killed and the rest who were made refugees had to be shipped to the northern and eastern provinces for safety. The Federal Party organised mass civil disobedience movement (Satyagraha) in 1961 which paralysed government activities in all the Tamil districts. The government moved in the military and repressed the agitation which went on for 3 months. In 1965 the UNP assumed political power and the Federal Party entered into an agreement (D-C pact). UNP too abrogated the pact when confronted with the pressure of Sinhala opposition. Sinhalese youths rose up in rebellion against the government of Srimavo Bandaranaike in 1971. Sri Lankan armed forces launched a brutal counter offensive and brought the situation under control killing more than 10,000 Sinhala youths. The Constituent Assembly of 1972 amended the 1948 constitution, repealing the minority protection clause 29 which brought an end to Tamil participation in the sharing of state power and created a condition of political alienation of the Tamil people. Killing of 8 Tamil youths in Police violence during the Fourth International Conference of Tamil Research held in Jaffna on 10th January 1974. Burning by police of the Jaffna library.
The political structure of the Federal Party and its successor the Tamil United Front, founded on a conservative ideology, could not provide the basis for the articulation of revolutionary politics. It became very clear to the Tamil people and particularly to the militant youths that the Tamil national leaders, though they fiercely championed the cause of the Tamils, had failed to formulate any concrete practical program of political action to liberate the oppressed Tamil nation.
The resistance campaign of the Tamil militant youth against the repressive Sinhala state, which manifested in the form of disparate outbursts of political violence in the early 70s, sought concrete political expression in an organisational structure built on a radical political theory and practice. Neither the Tamil leadership nor the Left movement offered any concrete political venue to the aspirations of the rebellious youth.
The reactive violence of the Tamil youths against the terrorist violence of the racist Sinhala state assumed the character of an organised form of armed resistance movement with the birth and growth of the Liberation Tigers of Tamil Eelam.
The emergence of the Tamil Tiger guerrilla movement, Liberation Tigers of Tamil Eelam(LTTE) marked a new historical epoch in the nature and structure of the Tamil national struggle extending the dimension of the agitation to popular armed resistance. The LTTE under the leadership of its leader Mr Veluppillai Prabaharan soon developed a political and military structure that provided organisational expressions to the aspirations of the rebellious Tamil militant who had become disenchanted with non-violent political agitation and resolved to fight back the repressive state through armed struggle. Demonstrating extra ordinary talent in planning military strategy and tactics and executing them to the amazement of the enemy, Prabaharan soon became a symbol of Tamil resistant and the LTTE he founded evolved into a revolutionary movement to spearhead the Tamil national liberation struggle.
Having been able to successfully evict the occupying Sinhala military from major parts of the Tamil homeland through well organised military offensives the LTTE while doing so, did organise a well structured administrative pattern that would meet the needs of the people almost parallel to the civil administration in other parts of the country. Thus came up the present administrative structures including the judiciary, the police and discipline military and naval units which functions as the bulwark of the Tamil people against state discrimination and oppression. The special feature one sees in the LTTE administered territories is the freedom and ease with which people go about in their day-today life without military subjugation and coercion.
tamil - chozlar kulam - rajarajan - rajendra cholan - kullottunga cholan
brihadeeswarar temple in thanjavur, gangaikondan temple in gangai konda cholapuram, the airavateeswarar temple in darasuram.
thanjavur - the districts of thanjavur, kumbhakonam and nagappattinam (constituting the erstwhile thanjauvr district) boast of hundreds of ancient temples. thanjavur was the seat of the glorious chola empire and was later on the seat of the nayaks and the marathas.
rajarajan was clearly the greatest of the chozlars. during his reign he brought stability and restored from obscurity the brilliant tevaram hymns from obscurity. rajaraja was a great builder, and the peruvudaiyar koyil or periya koil was his work. rajendra chola was a greater conqueror who marched all the way to the banks of the ganges. this march was commemorated with a new capital gangaikonda cholapuram and a replica of the periya koil. gangai konda cholapuram was the capital of the cholas for about two centuries and is situated 50 miles from tanjavur. 35 Kilometers from thanjavur lies darasuram, once known as rajarajapuram - a part of the chola's secondary capital of pazhaiyarai. it is here rajendra cholan built the airavateeswarar koil. kulottunga cholan built the Kambahareswarar temple at tribhuvanam.
the speciality of these four temples is that the vimanam towers over the entrance gopurams. after these four temples, the cholas went back to their traditional style of building temples with larger gopurams and smaller central vimanams.
thanjavur - the districts of thanjavur, kumbhakonam and nagappattinam (constituting the erstwhile thanjauvr district) boast of hundreds of ancient temples. thanjavur was the seat of the glorious chola empire and was later on the seat of the nayaks and the marathas.
rajarajan was clearly the greatest of the chozlars. during his reign he brought stability and restored from obscurity the brilliant tevaram hymns from obscurity. rajaraja was a great builder, and the peruvudaiyar koyil or periya koil was his work. rajendra chola was a greater conqueror who marched all the way to the banks of the ganges. this march was commemorated with a new capital gangaikonda cholapuram and a replica of the periya koil. gangai konda cholapuram was the capital of the cholas for about two centuries and is situated 50 miles from tanjavur. 35 Kilometers from thanjavur lies darasuram, once known as rajarajapuram - a part of the chola's secondary capital of pazhaiyarai. it is here rajendra cholan built the airavateeswarar koil. kulottunga cholan built the Kambahareswarar temple at tribhuvanam.
the speciality of these four temples is that the vimanam towers over the entrance gopurams. after these four temples, the cholas went back to their traditional style of building temples with larger gopurams and smaller central vimanams.
tamil - chozlar kulam - karikalan
the first thing that comes to our minds about his great man is the grand anaicut - kalanai. such is the greatness of this man, he not only built a dam across the mighty cauvery but one of the firsts to bring pride to the chozha dynasty and the tamil race.
karikalan - the black legged one. ilanjetchenni, karikaalan's father was killed when his relatives burnt the palace down. karikaalan managed to escape from the burning palace, but got his leg burnt. thus karikaalan. hostory says his real name is thirumavaalavan and he had to lead a life in the forests till the day he regained power. a golden era thus started. centuries later, when the chozlargal reached unbelievable heights under rajaraajan and rajendran, karikaalan was still considered " the man ".
poompuhar - karikaalan's capital. tanjavor and pazhaiyaarai were the later capitals of the chozlas. poompuhar was one of the then most important ports at that time. silappadhigaaram, one of the five great tamil epics of the tamil language is set in and around this place. about a century after the rule of karikaalan, the chozhas lost complete control of the then tamilnadu to pallavargal
chandilyan's yavana raani - gives a detailed account of this man and his kingdom.
classification
main classifications:
____ tamil
____ political
____ personal
____ music
____ photos
views/comments/ideas expressed in my blogs are solely mine ....
i might be right - think about it
i might be wrong - educate me
____ tamil
____ political
____ personal
____ music
____ photos
views/comments/ideas expressed in my blogs are solely mine ....
i might be right - think about it
i might be wrong - educate me
Subscribe to:
Posts (Atom)